Η κινηματογραφική επιτυχία του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο» μπορεί να γυρίστηκε το 1955 όμως είναι στις μέρες μας τόσο επίκαιρη. Επίκαιρη γιατί αποτυπώνει τον παλμό δύσκολων εποχών, όπου η φτώχεια κυριαρχούσε και υπήρχε ξεκάθαρη απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών ,μια και η μεσαία τάξη ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Βλέποντας στον πεζόδρομο της Δαιδάλου ,κατά τη γιορτινή περίοδο που διανύουμε , να κάνει τη βόλτα της η παλιά λατέρνα νιώθει κανείς, ακόμα κι αν δεν έζησε στη δεκαετία του 50, πως τίποτα από εκείνη την εποχή δεν έχει αλλάξει.
Η λατέρνα ακόμα βγαίνει στο δρόμο για να εξασφαλίσει το μεροκάματο του ο λατερνατζής ενώ η φτώχεια είναι διάχυτη σε μια πόλη που έχει να θυμηθεί και καλύτερα μέρες..Οι Ηρακλειώτες κατεβαίνουν στην αγορά αλλά καταλήγουν απλά στο να πιουν ένα καφέ κι όχι να ψωνίσουν. Στο μυαλό τους κυρίαρχες σκέψεις είναι πως θα πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και τα τέλη κυκλοφορίας, Φιλότιμο φυσικά, εξακολουθεί να υπάρχει κι αυτό είναι το μόνο παρήγορο.
Μπορεί βέβαια σήμερα να μην χειρίζονται τη λατέρνα ο Πετράκης (Μίμης Φωτόπουλος) και ο Παυλάρας (Βασίλης Αυλωνίτης), όπως στην τεράστιας εισπρακτικής επιτυχίας ταινία, αλλά ποιος μπορεί να πει πως δεν ταιριάζει γάντι στον τρόπο που λειτουργούμε και χειριζόμαστε τη μοίρα μας ως λαός ο παρακάτω διάλογος τους στην ταινία, όπου και φαίνεται πως αποδεχόμαστε με ευκολία ότι μας συμβαίνει και δεν κάνουμε μεγάλες προσπάθειες να το αλλάξουμε:
ΠΕΤΡΑΚΗΣ: Τι έπαθες, ρε;
ΠΑΥΛΑΡΑΣ: Γλίστρησα και έπεσα.
ΠΕΤΡΑΚΗΣ: Γιατί δε σηκώνεσαι;
ΠΑΥΛΑΡΑΣ: Γιατί να σηκωθώ; Εδώ έπεσα, εδώ θα κοιμηθώ. Να μου πεις κύριε, σήκω από χάμω, να πας να πέσεις στο κρεβατάκι σου, το καταλαβαίνω. Αλλά να σηκωθώ από χάμω, για να πάω να πέσω πάλι χάμω... δεν υπάρχει λόγος.
Ελένη Βασιλάκη
