Την άσχημη εικόνα που επικρατεί στον πιο κεντρικό δρόμ,ο της Νέας Αλικαρνασσού, τη Λεωφόρο Ικάρου, θίγει με επιστολή του ο Λεωνίδας Λαγογιάννης, μέλος της Λαϊκής Στάσης Πληρωμών. Διαβάστε την επιστολή του και δείτε τις φωτογραφίες:
Ένα μήνα μετά την παρουσίαση του θέματος από τον τοπικό τύπο, η κατάσταση στο συγκεκριμένο σημείο της Λεωφόρου Ικάρου στη Ν. Αλικαρνασσό, παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Σα να μην πέρασε μια μέρα για τη Δημοτική μας Αρχή.
Και άντε να σκεφτούμε ότι, για να ανοίξει ο δρόμος απαιτείται κάποιο σχέδιο, μελέτη, κάποιες απαλλοτριώσεις, κάποια χρήματα. Όπως φαίνεται όμως στις φωτογραφίες, τα σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια αρχίζουν να καλύπτονται από θάμνους, οι οποίοι λόγω της εποχής και των βροχοπτώσεων θα τα εξαφανίσουν.
Ήδη το ένα πεζοδρόμιο στη μία πλευρά του δρόμου (όπως φαίνεται), έχει καλυφθεί από έναν ωραίο φοίνικα, που προφανώς δεν τον φύτεψε κανείς εκεί, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν στην κυριολεξία καταμεσής του «τεράστιου» δρόμου, ο οποίος έχει μεγάλο κυκλοφοριακό φόρτο τις εργάσιμες ώρες. Και το πρόβλημα επιτείνεται ακόμα περισσότερο, όταν μάλιστα στη συγκεκριμένη γωνία έχουν παρκάρει και αυτοκίνητα, όπως συνήθως.
Δε θα μπορούσε ο Δήμος να στείλει ένα συνεργείο να καθαρίσει την περιοχή, να κόψει τον φοίνικα και την ελιά που καλύπτει ένα ξεθωριασμένο σήμα; Α και παρεμπιπτόντως να αλλάξει και το σήμα;
Δεν είναι ούτε μιας ώρας δουλειά. Αλλά ξέρουμε, σ’ αυτήν την έρμη χώρα πρέπει να γίνει κι άλλο ατύχημα, για να συγκινηθούν οι αρμόδιοι και να εκφράσουν τη λύπη τους.
Το καλό βέβαια της όλης υπόθεσης είναι ότι, ενδιαφέρθηκε τουλάχιστον το τμήμα τροχαίας , πράγμα που τους τιμά, και μας έστειλε mail , που διαπιστώνει και συμφωνεί με την ύπαρξη του προβλήματος (στένωμα δρόμου, μικρά πεζοδρόμια) και μας ζητά ¨να προσδιορίσουμε τη χρονική περίοδο στην οποία έγιναν τα ατυχήματα, για να γίνει έλεγχος στο Βιβλίο Αδικημάτων και Συμβάντων της Υπηρεσίας, ώστε να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τα καταγγελλόμενα¨.
Καλοπροαίρετα ρωτάμε: πρέπει εμείς οι πολίτες να γίνουμε δημοσιογράφοι και ερευνητές και να βρούμε πότε έγιναν τα τέσσερα δυστυχήματα και δύο ατυχήματα, τα οποία έχουμε στη διάθεσή μας; Να αρχίσουμε να ρωτάμε συμπολίτες μας στην Αλικαρνασσό, αναμοχλεύοντας θλιβερές μνήμες; Το βέβαιο είναι ότι έγιναν και το επιθυμητό να μην ξαναγίνουν. Πρέπει λοιπόν να ασχοληθούμε με το επιθυμητό και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Πριν θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Γιατί, μπορεί αυτά τα θύματα να είναι και συγγενείς των αρμοδίων, το οποίο απευχόμαστε.
