Στις 8 Μαρτίου ένα τροχαίο κόστισε τη ζωή στον 23χρονο ηθοποιό Μιχάλη Μερκουλίδη. Ο Μιχάλης από την ηλικία των 20 ετών είχε αποφασίσει να γίνει δωρητής οργάνων. «Με λένε Μιχαήλ, είμαι 23 χρονών και είμαι παθιασμένος με το θέατρο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο Κρήτης, σπούδασα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας και ξεκίνησα τις σπουδές στο θέατρο στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ενώ από σήμερα θα συνεχίσω τις σπουδές στο θέατρο στην Αθήνα» έγραφε στο βιογραφικό του.
«Ο Μιχάλης ήταν ένα παιδί με κοινωνικές ευαισθησίες. Ήταν πρόσκοπος από μικρή ηλικία και του άρεσε κάθε Κυριακή να κάνει δράσεις και μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής σε μικρά παιδιά. Είναι τραγική ειρωνεία το ότι σκοτώθηκε σε τροχαίο τον περασμένο Μάρτιο, ενώ διέσχιζε τον δρόμο και τη διάβαση στους Στύλους του Ολυμπίου Διός» μου λέει η κ. Σεβαστή Μερκουλίδη, μητέρα του Μιχάλη. «Βρήκαμε τον Μιχάλη στον Ερυθρό Σταυρό με εγκεφαλικές κακώσεις και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Ναυτικό Νοσοκομείο, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Δεν κατάφερε ποτέ να συνέλθει ώστε να μπορέσει, έστω και λίγο, να μας μιλήσει. Οι γιατροί μάς είχαν ενημερώσει ότι η κατάσταση ήταν κρισιμότατη και οι πιθανότητες ελάχιστες. Όλο το προσωπικό του Ναυτικού Νοσοκομείου με επικεφαλής τον κ. Μπέκο έκανε τα πάντα – για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά για τα δημόσια νοσοκομεία», υποστηρίζει ο κ. Μάρκος, πατέρας του Μιχάλη.
Οι γονείς του Μιχάλη θυμούνται όλες τις λεπτομέρειες από τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Τα βράδια στην Εντατική, τις συνεχείς ενημερώσεις από τους γιατρούς, τις προσπάθειες αλλά και τις ελπίδες. «Ξέρετε, όταν βλέπεις το παιδί σου σε τέτοια κατάσταση, δεν θέλεις να ακούς δυσάρεστα, έχεις την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά», θα πει η μητέρα του και συνεχίζει, «όταν μου ανακοίνωσαν ότι το παιδί μου έχασε το οπτικό του πεδίο, το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα ήταν να γίνω δότρια και να του μεταμοσχεύσουν το δικό μου μάτι ή να βρεθεί ένας άνθρωπος, προκειμένου ο γιος μου να μπορεί να βλέπει. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το πρόβλημά του ή αυτό ήθελα να πιστεύω. Τελικά, όλα μπορούν να φτιαχτούν εκτός από τον εγκέφαλο και το παιδί μου, δυστυχώς, ήταν εγκεφαλικά νεκρό. Καμία αντίδραση του οργανισμού σε οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή. Τα μηχανήματα συντηρούσαν τη λειτουργία των οργάνων του. Αυτό το λέμε για να καταλάβει ο κόσμος ότι το ενδεχόμενο της δωρεάς δεν τίθεται καν, αν δεν υπάρχει η γνωμάτευση από ομάδα γιατρών ότι ο ασθενής είναι νεκρός. Έτσι, και αφού ο Μιχάλης είχε πάρει την απόφαση να γίνει δωρητής οργάνων, συμφωνήσαμε να δοθούν τα όργανά του για μεταμόσχευση. Θυμάμαι πως, όταν στο δεύτερο έτος των σπουδών μου ανακοίνωσε ότι έγινε δωρητής οργάνων, αντέδρασα αμήχανα και αποστασιοποιημένα, πιστεύοντας τότε ότι δεν ήταν ό,τι καλύτερο να έρχεται το παιδί σου και να σου λέει ότι έχει υπογράψει ως δωρητής οργάνων».
Μετά από πολλές εξετάσεις οι γιατροί τούς ενημέρωσαν ποια ήταν η κατάλληλη στιγμή ώστε να γίνει η δωρεά οργάνων και η μεταμόσχευση. Με αυτό τον τρόπο ο Μιχάλης έδωσε ζωή σε έξι ανθρώπους. «Δεν αντέχαμε να βλέπουμε το σώμα του παιδιού μας να ταλαιπωρείται στα μηχανήματα χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να επανέλθει. Το να σου λένε ότι το παιδί σου φεύγει είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν γονιό, το να το αγκαλιάζεις και να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες δεν θα υπάρχει είναι κάτι που κανείς δεν θα 'πρεπε να ζήσει. Έτσι, οι γιατροί, αφού πρώτα συζητήσαμε και υπογράψαμε την ειδική συναίνεση για τη δωρεά, ειδοποίησαν τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και πάρθηκαν δείγματα για να βρεθούν συμβατοί λήπτες. Όταν, λοιπόν, αποφασίσαμε να δώσουμε τα όργανά του, αυτό που σκεφθήκαμε ήταν ότι υπάρχει, κάπου εκεί έξω, μια άλλη μάνα κι ένας πατέρας που μπορεί να έχουν την ανάγκη μας. Όπως εμείς αναζητούσαμε την ελπίδα, έτσι και κάποιοι άλλοι κατάφεραν να επιζήσουν, χάρη στα όργανα του γιου μας. Στο γράμμα που μας στάλθηκε από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων έγραφε ότι "τα όργανα του Μιχάλη αξιοποιήθηκαν ως εξής: ο ένας νεφρός δόθηκε σε άνδρα 47 ετών που υποβαλλόταν δέκα χρόνια σε αιμοκάθαρση, ο δεύτερος νεφρός σε άνδρα 54 ετών που υποβαλλόταν οκτώ χρόνια σε αιμοκάθαρση, το ήπαρ σε άνδρα 46 ετών, η καρδιά σε άνδρα 55 ετών και οι κερατοειδείς σε δύο ασθενείς με οφθαλμολογικά προβλήματα. Οι παραπάνω ασθενείς και οι οικογένειές τους γνωρίζουν ότι εσείς, με μόνο κίνητρο την αγάπη και τη γενναιοδωρία, υπερβαίνοντας τον μεγαλύτερο πόνο, γεφυρώσατε την ασθένεια με τον θάνατο και τον θάνατο με τη ζωή". Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος φοβάται να γίνει δωρητής οργάνων. Φοβάται τα πάντα, γιατί έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνίας μας, τρέμουμε για όλα. Όταν ακούω διάφορες συζητήσεις και απόψεις για τις μεταμοσχεύσεις, ότι για παράδειγμα σκοτώνουν για να σου πάρουν τα όργανα, η σκέψη μου πάει στο παιδί μου, που μια όμορφη μέρα, χωρίς να φταίει, σκοτώθηκε σε τροχαίο. Ο Μιχάλης, για εμάς, συνεχίζει να ζει μέσα από τις ζωές έξι άλλων ανθρώπων. Και τα πάντα έγιναν με ιδιαίτερη ευαισθησία από την πλευρά των γιατρών και, φυσικά, την απόλυτη συναίνεσή μας. Ένας άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχνάμε και όταν σταματά να χτυπά η καρδιά του. Έτσι, λοιπόν, ο Μιχάλης ζει γιατί κάπου στην Ελλάδα, συνεχίζει η καρδιά του να χτυπά. Αυτό που δεν θα ξεχάσουμε με τον σύζυγο και την κόρη μου είναι ότι ο γιος μας, όταν γεννήθηκε, γέμισε τη ζωή μας με χαρά και έφυγε, δίνοντας σε άλλους ανθρώπους την ίδια χαρά», καταλήγει η κ. Σεβαστή.
Πηγή: lifo.gr
