Ηταν μια προσωπικότητα που άφησε ανεξίτηλο το «αποτύπωμα» της, όχι μόνο στον επιχειρηματικό κόσμο της Ελλάδας, αλλά στην κοινωνία ολόκληρη, μέσα από την παρουσία του και τη δράση του.
Από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησης του με το επιχειρείν, όλοι αντιλήφθηκαν πως η πορεία του θα ήταν μόνο ανοδική. Τα έργα και τα αποτελέσματα του Θόδωρου Βασιλάκη, που απεβίωσε χθες «μιλούν» απο μόνα τους!
«Το timing είναι ο βασικότερος συντελεστής για την επιτυχία. Από εκεί και πέρα βεβαια ακολουθεί μια σειρά ενεργειών, οι οποίες πρέπει να είναι σωστές. Να λειτουργήσουν έτσι ώστε από το τούνελ να σε βγάλουν στο ξέφωτο», είχε πει σε συνέντευξη του ο Θόδωρος Βασιλάκης το 2017.
Ηταν ένας άνθρωπος δίκαιος, αυστηρός, με όραμα και στόχους, ο οποίος δεν άφηνε τίποτα στην Τύχη. Ακόμη και τους ελέγχους στα αεροσκάφη της αγαπημενης τους εταιρείας, τους διενεργούσε ο ίδιος για να διαπιστώσει αν όλα ήταν στο επιθυμητό επίπεδο.
Ο «έλεγχος Βασιλάκη» όπως τον αποκαλούσαν κάποιοι εργαζόμενοι μόνο τυχαίος δεν ήταν, αφού το πάλαι ποτέ παιδί από την Κρήτη κοίταζε τα πάντα, πριν αποχωρήσει.
Ειδικά τα πρώτα χρόνια της Aegean, όταν ο στόλος της δεν είχε γιγαντωθεί αυτές οι αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις του ιδιοκτήτη κατέληγαν αριχικά σε φωτογραφίες στο κινητό του όταν έβρισκε κάτι.
Μετά στέλνονταν στον αρμόδιο τεχνικό διευθυντή συνήθως με μια επισήμανση ή μια ερώτηση του στυλ «αυτό γιατί δεν το αλλάξαμε; Έχει φθαρεί».
Απέραντη θλίψη
Ο θάνατός του χθες το βράδυ βύθισε σε θλίψη την οικογένειά του και όχι μόνο, μετά από μια χρόνια μάχη με την επάρατη νόσο, την οποία έδωσε με αξιοπρέπεια για πάνω από δέκα χρόνια.
Ήταν άλλωστε ένας άνθρωπος που δεν ήθελε επ' ουδενί να τον λυπούνται οι άλλοι για την ασθένειά του και, ένας μαχητής της ζωής που από μικρό παιδί είχε μάθιε τι θα πει σκληρλη δουλειά.
Ήταν τότε που μετά το σχολείο αντί να παίξει όπως οι συμμαθητές του δούλευε στα αμπέλια για να δει, να μάθει την δουλειά και να βοηθήσει τον μπαμπά του.
«Ο πατέρας μου είχε σχέση με καύσιμα εκείνη την εποχή και εγώ πιτσιρικάς επαιρνα το καρότσι και κουβαλούσα τενεκέδες στο Καμαράκι από το μαγαζί του πατέρα μου», αναφέρει σε συνέτευξη του
Οι σπουδές στην Αμερική, η επιστροφή στην Κρήτη του που λάτρευε και η πρώτη δουλειά σε εταιρία διανομής καυσίμων ήταν απλά η αρχή μιας μυθιστορηματικής διαδρομής.
Μιας διαδρομής που ο Θώδωρος Βασιλάκης εστίασε στον τουρισμό και τον οδήγησε με σταθερά βήματα στην κορυφή. Δημιούργησε μια αυτοκρατορία, αφήνοντας την πλέον στον Γιώργο και στον Ευτύχη, τους άξιους συνεχιστές του έργου του.
Προς την κορυφή
Ο Θόδωρος Βασιλάκης δούλευε πολύ, ήταν πεισματάρης όταν ζόριζαν οι καταστάσεις, δίκαιος απέναντι σε φίλους και ανατγωνιστές ηθικός και πάντοτε χαμηλών τόνων.
Ακόμη και όταν η Aegean γιγαντώθηκε και τα έξι αεροσκάφη έγιναν εξήντα ένα μέσα σε έντεκα χρόνια ο άνθρωπος με το μειλίχιο βλέμμα και τα στρογγυλά γυαλιά οράσεως επέλεξε να παραμείνει στο έδαφος, παρότι ως επιχειρηματίας είχε πετάξει πολύ ψηλά.
«Καταλαβαίνεις Βασιλάκη τι πας να κάνεις; Οτι πας να ανοίξεις αεροπορική εταιρεία;», του είχαν πει τότε μέλη της εταιρείας κατασκευής των αεροσκαφών που είχε παραγγείλλει.
Μέχρι την ίδρυση της Aegean είχε κυριαρχήσει στον χώρο της ενοικίασης αυτοκινήτων με την Hertz, την οποία αγόρασε ένα βήμα πριν την χερωκοπία και την γιγάντωσε στα χρόνια που ακολούθησαν με την Auto Hellas.
Οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων-ξεκίνησε με την General Motors και έφτασε στην Seat και την Saab-ήταν απλά πετυχημένα βήματα σε μια ανοδική πορεία, που δεν είχε σταματημό.
Η νομοτελειακή χρονιά ή για να το θέσουμε αλλιώς η στιγμή που το σύμπαν συνομώτησε ήταν η εξαγορά το 1994 της μικρής εταιρίας Aegean Aviation.
Ήταν το momentum όπου η εμπορία καυσίμων, οι αντιπροσωπείες και τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα «παντρεύτηκαν» με τους αιθέρες και τις αερομεταφορές.
Όχι αμέσως, αλλά με τα προσεχτικά βήματα που «γέννησαν» την Αgean, αυτή που έφτασε να αγοράσει τον βασικό της ανταγωνιστή στην Ελλάδα, την ταλαιπωρημένη πάλαι ποτέ Ολυμπιακή Αεροπορία που είχε μετονομαστεί σε Olympic Air.
Η λιτή ζωή
Παρόλα αυτά ο ίδιος ήταν ταπεινός και αρεσκόταν στη λιτή ζωή.Τα έξι εγγόνια του ήταν τα τελευταία χρόνια η μεγάλη χαρά της ζωής του, ενώ αγαπούσε πάρα πολύ το γκολφ. Ηταν ένα μοναχικό άθλημα που φρόντισε να το κάνει γνωστό στην Ελλάδα με το ετήσιο τουρνουά στο Costa Navarino.
Αγαπούσε την οικογένεια και τα επιχειρηματικά του «παιδιά». Αγαπούσε τη ζωή, «ρουφώντας» κάθε στιγμή της. Από τότε που ήταν μικρό παιδί με κοντά παντελονάκια στο Ηράκλειο, ως τη στιγμή που «πέταξε» για τελευταία φορά...
