Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ότι μπορούσε να ψαρέψει κανείς στα ,όχι και τόσο καθαρά ,νερά που περιβάλλουν το λιμάνι του Ηρακλείου ήταν ένα χταπόδι.
Κι όμως το είδα κι αυτό και μάλιστα σήμερα το μεσημέρι κάνοντας βόλτα στο βόρειο λιμενοβραχίονα κοντά στο Φρούριο Κούλε, εκεί όπου συχνάζουν αρκετοί ερασιτέχνες ψαράδες έχοντας ως μοναδικά τους εφόδια μια πετονιά, άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κι ένα καλάμι.
Ο ψαράς της φωτογραφίας δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ, έριξε την πετονιά του και μετά από λίγα λεπτά άρχισε με προσπάθεια να ανασύρει από τη θάλασσα κάτι που έμοιαζε αρκετά βαρύ. Ο κόσμος που περπατούσε στο μόλο με περιέργεια πλησίασε να δει τι είχε πιαστεί στο αγκίστρι.
Ένα αρκετά μεγάλο χταπόδι ήταν τελικά αυτό που ξεγελάστηκε από το δόλωμα των δύο μικρών κομματιών πλοκαμιού που είχε τοποθετήσει στο αγκίστρι του ο ψαράς.
Με καμάρι το έβγαλε από την θάλασσα και το άφησε επάνω στην άσφαλτο να αγωνιστεί λίγα λεπτά για να ξεφύγει από τα χέρια του.
Με αφέλεια τον ρώτησα αν θα το έτρωγε αλλά… δεν χρειάστηκε να περιμένω για απάντηση όταν είδα το μαχαίρι να βγαίνει από την τσέπη του.
Απομακρύνθηκα γρήγορα σκεπτόμενη πως θα έπρεπε να απαγορευθεί το ψάρεμα χταποδιών γιατί είχα διαβάσει πως τα θηλυκά αυτού του είδους είναι οι καλύτερες μητέρες του ζωικού βασιλείου.
Ερευνητές στις ΗΠΑ είχαν ανακαλύψει ,με τη χρήση ρομπότ ,πως τα θηλυκά χταπόδια που ζουν σε μεγάλα βάθη αφού γεννήσουν τα αβγά τους κάθονται κοντά τους και τα προστατεύουν για διάστημα περίπου 4,5 ετών χωρίς να τρέφονται. Όταν τα αυγά επωάζονται και τα μικρά χταποδάκια μπορούν να αγωνιστούν για την επιβίωση τους η μητέρα τους πεθαίνει από την κακουχία που έχει περάσει για να τα γλυτώσει από εχθρούς.
Από τις σκέψεις μου με διέκοψε ο θόρυβος από δυνατά επαναλαμβανόμενα χτυπήματα στην άσφαλτο στο μόλου…προφανώς ο ψαράς τα περί μητρότητας στα χταπόδια τα θεωρεί ψηλά γράμματα
Ε.Β
