Το φαράγγι της Σαρακίνας, ένα από τα ομορφότερα περιπατητικά φαράγγια της Κρήτης διέσχισαν την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Η μοναδική ομορφιά του τοπίου, το θαυμαστό αυτό γλυπτό της φύσης, σύμφωνα με αρχαιοελληνικό μύθο έχει δημιουργηθεί με τρόπο εξωπραγματικό: ο γίγαντας Σαραντάπηχος (γιος του πατέρα των θεών Δία), έσκυψε διψασμένος να πιει δροσερό νερό από το ποτάμι. Όμως η μακριά του γενειάδα έσκισε στα δύο το βράχο του βουνού κι έτσι δημιουργήθηκε το φαράγγι.
Το φαράγγι της Σαρακίνας ή του Σαραντάπηχου, παρά το μικρό του μήκος (μόλις 1,5 χλμ.) είναι ιδιαίτερα επιβλητικό καθώς το πλάτος του κυμαίνεται από 10 μέχρι 3 μέτρα, ενώ οι απότομες κάθετες βραχώδεις πλευρές του φτάνουν σε ύψος 150μ. Σε αρκετά σημεία η κλίση στα τοιχώματα είναι αρνητική, δηλαδή ‘κλείνουν’ προς τα πάνω και δεν αφήνουν το φως να εισχωρήσει, ενώ σε άλλα περισσότερο ‘ανοιχτά’ σημεία δημιουργούνται απίστευτες αντανακλάσεις από τα παιχνιδίσματα του ήλιου με το νερό. Βρίσκετα κοντά στο χωριό Μύθοιτης Ιεράπετρας και διαπερνά τους πρόποδες της οροσειράς της Δίκτης, ένα τμήμα από το πανέμορφο πευκοδάσος του Σελάκανου, ενώ το ποτάμι που κυλά στην κοίτη του σχεδόν όλο το χρόνο εκβάλλει στο παραλιακό χωριό Μύρτος. Δείτε φωτογραφίες και την περιγραφή της πορειας απο τον Ορειβατικό σύλλογο Αγίου Νικολάου.
Το τοπίο είναι καταπράσινο και πολύχρωμο, με πλατύφυλλα πλατάνια, ανθισμένες πικροδάφνες, μυρτιές, καλάμια και λυγαριές. Στη κοίτη του φαραγγιού κυλάει ο Κρυοπόταμος, που στη διαδρομή του ανάμεσα στα βράχια δημιουργεί μικρές λίμνες και μαγευτικούς καταρράκτες. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει τον περιπατητή είναι οι εντυπωσιακοί γεωλογικοί σχηματισμοί, με τους τεράστιους μονόλιθους που έχουν λαξευτεί στο πέρασμα των αιώνων από το νερό και άλλοτε σχηματίζουν πέτρινες γέφυρες, άλλοτε πέτρινους θόλους, σπηλιές και τούνελ που πρέπει να διαβείς.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε από την ρεματιά μετά από το γραφικό χωριό Μύθοι, από την είσοδο του φαραγγιού και με κατηφορική πορεία διάρκειας 3 σχεδόν ωρών διασχίσαμε το φαράγγι φτάνοντας στην έξοδο κάτω από τον παλιό νερόμυλο, στο σημείο όπου έχει κατασκευαστεί σήμερα ένα μικρό τεχνητό φράγμα.
Αρχικά ακολουθήσαμε τον πλατύ κατηφορικό χωματόδρομο που οδηγεί στη είσοδο και
ανάμεσα από πυκνά καλάμια και πικροδάφνες φορτωμένες με ροζ λουλούδια, μπήκαμε μέσα στο φαράγγι, ακολουθώντας το μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα από τους βράχους. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα διαπιστώσαμε ότι η ποσότητα του νερού φέτος είναι λιγότερη σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές. Αυτό δυσκολεύει κάπως την διάσχιση γιατί πρέπει να ανεβοκατεβούμε πάνω σε τεράστιους βράχους και μας στερεί την ‘εύκολη’ λύση να βουτήξουμε μέσα στο νερό και να προχωρήσουμε ...‘τσαλαβουτώντας’. Η ροή του νερού όμως ήταν αρκετή για να δημιουργήσει το γνώριμο παραμυθένιο τοπίο, με το χαλαρωτικό κελάρυσμα του νερού να ‘μαλακώνει’ την αγριάδα από τους επιβλητικούς βράχους και τα στενά πέτρινα τοιχώματα και περάσματα.
Ακολουθήσαμε την πορεία του νερού και πότε τρυπώνοντας ανάμεσα σε καλάμια και ροδοδάφνες, άλλοτε σκαρφαλώνοντας πάνω σε θεόρατους μονοκόμματους βράχους, άλλοτε έρποντας κάτω από στενά ανοίγματα που σχημάτιζαν τα βράχια, προχωρήσαμε πιο βαθιά μέσα στο φαράγγι, με τα τοιχώματα να γίνονται όλο και ψηλότερα αφήνοντας μόλις να διακρίνεται μια στενή λουρίδα από το γαλάζιο του ουρανού στην κορυφή τους.
Στα δύσκολα σημεία έχουν λαξευτεί σκαλοπάτια πάνω στα βράχια που βοηθάνε την προσπέλαση, αρκετές φορές όμως χρειάστηκε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο για να κρατήσουμε την ισορροπία μας πάνω στα ολισθηρά βράχια ή κατρακυλώντας ανάμεσα σε στενές πέτρινες ‘τσουλήθρες’. Σε ένα σημείο μάλιστα που οι έντονες βροχοπτώσεις του 2015 μετατόπισαν τα βράχια και το γνώριμο μας μονοπάτι εξαφανίστηκε, χρησιμοποιήσαμε τους χοντρούς κορμούς δύο δέντρων σαν σκάλα για να κατεβούμε από την κορφή των τεράστιων μονόλιθων.
Σε όλη την διαδρομή συναντήσαμε μικρούς κελαριστούς καταρράκτες με αποκορύφωμα τον μεγάλο καταρράκτη, όπου η ομάδα σταμάτησε για ξεκούραση και αναζωογονητικό κολύμπι στη βαθιά λίμνη που σχηματίζεται από την πτώση του νερού. Μοναδική εμπειρία η αίσθηση του παγωμένου νερού που πέφτει με ορμή πάνω στο κεφάλι σου, σχηματίζοντας μια ‘νερένια κουρτίνα’ μπροστά σου!
Συνεχίσαμε πάντα κατηφορικά προς την έξοδο με τα τοιχώματα λεία και σε διαφορετικές αποχρώσεις να καθρεφτίζονται στο νερό που κυλούσε στην κοίτη του ποταμού. Φτάσαμε στη έξοδο, ακολουθώντας τον παλιό τσιμεντένιο καταπότη (υδραγωγό) και ανάμεσα από πυκνές πρασινάδες και πανύψηλα δέντρα σκεπασμένα με αναρριχητικά φυτά φτάσαμε στον χώρο αναψυχής που υπάρχει κοντά στο φράγμα.
Ολοκληρώνοντας την πεζοπορία αρκετοί από την ομάδα που επισκέπτονται το φαράγγι κάθε χρόνο, σχολίασαν τις ‘αλλαγές’ που παρατηρούνται χρόνο με το χρόνο. Γιατί παρ όλο του χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια για το σχηματισμό τους, οι μεταβολές σε βάθος μόνο μιας δεκαετίας είναι πια ορατές στα φαράγγια της Ανατολικής Κρήτης. Η μείωση των βροχοπτώσεων εξαφάνισε αρκετούς μικρούς καταρράκτες στη Σαρακίνα, όπως π.χ το ‘τζακούζι’ ένα δροσερό καταρράκτη στην αρχή του φαραγγιού που μέσα σ΄ ένα κοίλωμα χαμηλού βράχου έριχνε με ορμή το νερό του όχι από ψηλά αλλά από τα πλάγια. Ακόμα τα έντονα καιρικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων κατάφεραν να μετατοπίσουν με την απότομη αύξηση της στάθμης του ποταμού βράχους που ζυγίζουν πολλούς τόνους! Αλλά και με την αύξηση της θερμοκρασίας επιβλητικοί καταρράκτες όπως του Μυλωνά στο φαράγγι του Αϊ Γιάννη, τα τελευταία δυο χρόνια στεγνώνουν από την άνοιξη, ενώ το νερό στο φαράγγι του Ρίχτη στα ΄Εξω Μουλιανά όλο και λιγοστεύει. Προειδοποιητικά σημάδια της φύσης για τις επιπτώσεις των κλιματολογικών αλλαγών στο περιβάλλον, που ο άνθρωπος επιλέγει μάλλον να αγνοεί...
Περισσότερες φωτογραφίες από το παραμυθένιο φαράγγι της Σαρακίνας στο blog του Συλλόγου (pezopories.blogspot.gr) και στοfacebook.
