Στα χιονισμένα Λασιθιώτικα βουνά περπάτησαν την Κυριακή 15 Γενάρη, τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Οι γνώριμες βουνοπλαγιές τους υποδέχτηκαν ‘φορώντας’ τα καλά τους, ένα ακριβοθώρητο κατάλευκο πανωφόρι από αφράτο χιόνι!
Αναλυτικά τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου αναφέρουν για την πεζοπορία:
Ξεκινήσαμε το περπάτημα από τη θέση ‘Ατσιβιδωπό’, με κατεύθυνση προς το οροπέδιο του Καθαρού. Ένα παχύ στρώμα από χιόνι κάλυπτε το παλιό μονοπάτι και το έκανε δύσβατο και επικίνδυνο. Αποφασίσαμε εναλλακτικά να κινηθούμε πάνω στη άσφαλτο, ανάμεσα από το παγωμένο χιόνι, που σε πανύψηλους σωρούς είχαν σωριάσει τα εκχιονιστικά μηχανήματα και στις δυο πλευρές του δρόμου.Οι χιονισμένες βουνοπλαγιές έκαναν το τοπίο παραμυθένιο και αγνώριστο. Μεταμορφωμένο μαγικά (μετά τις σφοδρές χιονοπτώσεις των προηγούμενων ημερών), μας πρόσφερε πανέμορφες εικόνες που σπάνια αντικρίζουμε στην περιοχή μας. Ολόλευκη, εξαγνισμένη η ορεινή φύση, έκρυψε κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα του χιονιού καθετί άσχημο και παράταιρο και περήφανα άπλωνε μπροστά μας τη λευκή της μεγαλοπρέπεια.
Συνεχίσαμε ανηφορικά, περάσαμε δίπλα από τον εξαφανισμένο κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού δρόμο προς το ‘Αβελιακό’ και συναντήσαμε τις πρώτες αγροικίες του οικισμού, με τις σκεπές και τις αυλές τους κάτασπρες. Το γραφικό οροπέδιο σε αποχρώσεις μαύρου-άσπρου ξεδιπλώνονταν πανέμορφο μπροστά μας. Τα σκόρπια αγροτόσπιτα και τα γυμνά δέντρα, στόλιζαν με σκούρες πινελιές το πάλλευκο τοπίο. Τα ποταμάκια σκίζουν με στριφογυριστή πορεία το σεντόνι του χιονιού και μεταφέρουν με ορμή στον κάμπο το νερό από το χιόνι που ήδη άρχισε να λιώνει. Τα στάσιμα νερά μεταμορφώθηκαν σε παγωμένες λιμνούλες, με ένα παχύ στρώμα πάγου στην επιφάνεια. Στα τρυγημένα αμπέλια τα κλήματα, χωρίς καρπούς και φύλλα, ‘κοντράρουν’ με τους σκουρόχρωμους κορμούς τους την ασπράδα του χιονιού. Εντυπωσιακό το ύψος του χιονιού, ιδιαίτερα στα σημεία που το σωριάζει ο άνεμος (ξεπερνά τα 2μ.) ή γύρω από εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα που σχεδόν τα καλύπτει. Τριγύρω μας η οροσειρά της Δίκτης δεσπόζει αγέρωχη, με την κατάλευκη κορφή του Λάζαρου να αστράφτει χιονοσκέπαστη κάτω από το θαμπό χειμωνιάτικο φως, ενώ η ψηλότερη κορφή της το ‘Σπαθί’ έχει εξαφανιστεί μέσα σε πυκνά σύννεφα.
Από χωματόδρομους που έχουν εξαφανιστεί κάτω από το χιόνι, συνεχίζουμε προς την περιοχή ‘Σγουρός Πρίνος’. Το χιόνι μας φτάνει πολύ συχνά πάνω από το γόνατο, οπότε προτιμούμε να βαδίζουμε πάνω στα βαθιά αυλάκια που αφήνουν τα λάστιχα των περαστικών αυτοκίνητων. Περπατάμε μέχρι τον ‘Σγουρό Πρίνο’ και κάτω από τα φουντωτά κλαδιά του τεράστιου δέντρου, που πιθανά ονοματοδότησε την περιοχή, κάνουμε το καθιερωμένο διάλλειμα για ξεκούραση και ρακί.
Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή στον οικισμό και στην τοπική ταβέρνα απολαμβάνουμε στη θαλπωρή του τζακιού νόστιμους παραδοσιακούς μεζέδες και με ντόπιο κρασί ανταλλάσουμε προπόσεις και ευχές για την καινούρια χρονιά. Όλοι συμφωνούμε ότι η πεζοπορία στα χιονισμένα βουνά είναι μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία, που σπάνια (λόγω κλίματος) έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε. Τελικά όλοι συμφωνούμε να αλλάξουμε την προγραμματισμένη πεζοπορία της ερχόμενης Κυριακής και να διοργανώσουμε πεζοπορία στις χιονισμένες βουνοπλαγιές της Σελένας, για να νιώσουμε ακόμη μια φορά την μαγεία του χιονιού.
Με ανανεωμένες δυνάμεις, ξεκινούμε την πορεία της επιστροφής στην αφετηρία στο ‘‘Ατσιβιδωπό’, έχοντας μοιραστεί 6 ώρες ξενοιασιάς στο χιονοσκέπαστο οροπέδιο του Καθαρού. Φωτογραφίες και περισσότερες πληροφορίες στο blog του Συλλόγου (pezopories.blogspot.gr) και στη σελίδα στο facebook.
