Στο οροπέδιο του Ομαλού, ένα πανέμορφο οροπέδιο στις παρυφές της Δίκτης, περπάτησαν την πρώτη Κυριακή του Απρίλη φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Η διαδρομή ξεκίνησε από το Κεφαλοβρύσι, ανηφόρησαν προς το οροπέδιο του μικρού Ομαλου και κατέληξαν στην Κάτω Σύμη.
Αναλυτικά η διαδρομή όπως αναφέρεται από τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου:
«Κινηθήκαμε σε μια ξεχωριστή περιοχή της νότιας Κρήτης, όχι μόνο για τη μοναδική φυσική ομορφιά του τοπίου, αλλά και για την μακραίωνη ιστορία της. Ιστορία που χάνεται στο βάθος των αιώνων, καθώς πιθανολογείται ότι στην περιοχή αυτή ήταν η θέση του ‘Ιερού Όρους’ της αρχαιότητας. Στη θέση ‘Κρύα Βρύση’ υπήρχε σημαντικό ιερό αφιερωμένο στον Ερμή και Αφροδίτη, το μόνο γνωστό ιερό που λατρευόταν από τα Μινωϊκά ως τα Ρωμαϊκά χρόνια, αδιάλειπτα για 27 αιώνες. Δυστυχώς τη νεώτερη ιστορία της περιοχής σημαδεύει η ναζιστική θηριωδία με τις ομαδικές εκτελέσεις και τα καμένα χωριά, αντίποινα για τη συμμετοχή των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Βιάννου στη αντίσταση κατά των γερμανών κατακτητών. Σκληρές ιστορίες φρίκης και ανθρώπινος πόνος που ψάχνει ακόμη δικαίωση των θυμάτων στα ευρωπαϊκά δικαστήρια... Και όμως η καταπράσινη, γαλήνια φύση δύσκολα σε αφήνει να πιστέψεις ότι έχουν περάσει μερικές μόνο δεκαετίες από τα ποτάμια αίμα και τις πύρινες φλόγες που κατάπιαν ολόκληρα χωριά...
Νωρίς το πρωί της Κυριακής επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που μας μετέφερε στον Νότο δυτικά της Ιεράπετρας, για να εξερευνήσουμε τον Ομαλό (που δεν βρίσκεται στα Χανιά) και τη Σύμη (που δεν ανήκει στα Δωδεκάνησα). Ξεκινήσαμε από το Κεφαλοβρύσι, που βρίσκεται φωλιασμένο σε υψόμετρο 550μ στις πευκόφυτες πλαγιές της Δίκτης και ονοματίστηκε έτσι από τη μεγάλη πηγή (κεφαλάρι), που τα κρυστάλλινα νερά της καταλήγουν στο Νότιο Κρητικό.
Διασχίζουμε τα στενά δρομάκια με τις λουλουδιασμένες αυλές, αφήνουμε πίσω μας το γραφικό χωριό και ανηφορίζουμε κάνοντας μια σύντομη στάση στο λευκό απέριττο ξωκλήσι που ατενίζει το Λιβυκό. Ακολουθούμε παλιό μονοπάτι μέσα από το πευκοδάσος της περιοχής, ευδιάκριτο και καλά σηματοδοτημένο καθώς χρησιμοποιείται για αγώνες ορεινού τρεξίματος. Η πορεία μας απότομα ανηφορική, με το μονοπάτι στρωμένο με πευκοβελόνες να φιδοσέρνεται κάτω από τα πεύκα. Προχωρούμε μέσα στο δάσος, με τις βουνίσιες μυρωδιές να μας κατακλύζουν και τη θέα προς το πέλαγος να γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή όσο ανηφορίζουμε. Για 3 περίπου ώρες περπατούμε πάντα ανηφορικά, με σπάνια ισόπεδα σημεία, με ακαλλιέργητα γεμάτα με θυμάρια στενά χωράφια. Περνάμε από το διάσελο στα δεξιά της κορυφής ‘Τρούλος’ (1416μ), μια βραχώδη περιοχή σκεπασμένη με φρύγανα, που μας οδηγεί μετά από σύντομη κατηφορική πορεία στη νότια είσοδο του οροπέδιου.
Από ψηλά αντικρίζουμε καταπράσινο κάτω από τις χιονισμένες βουνοκορφές τον μικρό Ομαλό, εκεί όπου ο ήρωας του Κονδυλάκη ό Πατούχας έβοσκε τα πρόβατα του, σε υψόμετρο 1318μ. Ένα οροπέδιο ακατοίκητο, ανέγγιχτο, ερημικό, με μια λέξη μυστηριακό. ΄Ενα τοπίο που αλλάζει χίλια πρόσωπα ανάλογα με την εποχή και τις καιρικές συνθήκες. Μοναδικά κτίσματα το πετρόκτιστο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος και ένα-δυό στάνες, περιτριγυρισμένα από ανοιχτοπράσινο γρασίδι. Από ψηλά ξεχωρίζουν μικρά στριφογυριστά ποταμάκια σχηματισμένα από το χιόνι που λιώνει. Αργοκυλούν και συγκεντρώνουν το νερό τους σε λιμνούλες, που καθρεφτίζουν τον γαλάζιο ουρανό. Σε αυτό το άγριο υπέροχο τοπίο περαστικοί επισκέπτες μεγάλα άσπρα αποδημητικά πουλιά, που ξεκουράζονται δίπλα στο νερό, αδιάφορα για την παρουσία μας. Πανύψηλες αγριαπιδιές με γυμνά κλαδιά χωρίς φύλλα, περιμένουν το μαγικό άγγιγμα της άνοιξης που θα τις μεταμορφώσει σε θαλερά δέντρα.
Μετά από διαρκή ανάβαση με συνολική υψομετρική διαφορά 946μ κάνουμε διάλλειμα για ξεκούραση και συνεχίζουμε διασχίζοντας το οροπέδιο, με κατεύθυνση προς την ανατολική έξοδο. Αλησμόνητες εικόνες άνοιξης μας ενθουσιάζουν: αμέτρητα αγριολούλουδα με λευκά λεπτεπίλεπτα πέταλα και κατακίτρινο κέντρο σκεπάζουν με απίστευτη πυκνότητα και σε μεγάλη έκταση ολόκληρη τη διαδρομή!
Ανηφορίζουμε τις πλαγιές που ‘κλείνουν το μακρόστενο οροπέδιο από ανατολικά και σύντομα η θέα στην ακτογραμμή του Νότου μας αποκαλύπτεται με όλη της τη μεγαλοπρέπεια: το φαράγγι της ΄Αρβης, τα Τέρτσα, ο Μύρτος, οι πλαγιές με τα αστραφτερά θερμοκήπια και τα σκορπισμένα μικρά χωριά συνθέτουν ένα από τα πιο όμορφα ορεινά τοπία του νησιού.
Συνεχίζουμε κατηφορικά, για λίγο σε χωματόδρομο περιτριγυρισμένοι από αρωματικούς θάμνους, σφεντάμια, φουντωτούς πρίνους και στρουφηγμένα κατσοπρίνια. Ακολουθούμε στη συνέχεια παλιό βραχώδες μονοπάτι που συχνά εξαφανίζεται ανάμεσα σε γκρίζους ριζωμένους βράχους ή κατηφορίζει απότομα πάνω σε επικίνδυνες ορθοπλαγιές. Το στενό κατσικομονοπάτι μας οδηγεί σε ένα από τα πιο όμορφα φυσικά μπαλκόνια της Κρήτης, στου ‘Παραδείσου Κούτελο’. Σε μια απόκρημνη καρφή, όπου τα βράχια σχηματίζουν ένα μικρό πλάτωμα, υπάρχει ένα μικρό ξύλινο κιόσκι με πέτρινα πεζούλια. Η θέα κυριολεκτικά κόβει την ανάσα ενώ οι φωτογραφικές μηχανές μάταια προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν τη μοναδική ομορφιά του τοπίου!
Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από το πυκνό πευκοδάσος και μετά από κατάβαση με συνολική υψομετρική διαφορά 785μ. καταλήγουμε μετά από σχεδόν 6 ώρες στην Κάτω Σύμη. Τερματίζουμε στην πλατεία του χωριού, τον ‘Κάραβο΄ όπου μας περιμένει το λεωφορείο. Κάτω από τα τεράστια γέρικα πλατάνια, τα άφθονα τρεχούμενα νερά μας γαληνεύουν με τον κελαρυστό ήχο τους. Σύντομα η κούραση εξαφανίζεται με το ντόπιο κρασί και τη φιλόξενη φροντίδα σε παραδοσιακή ταβέρνα του χωριού δίπλα στη ρεματιά. Ανανεώνουμε το ραντεβού για την επόμενη Κυριακή, με πεζοπορία στην οροσειρά της Δίκτης προς την κορυφή ‘Λάζαρος’».
