Γεμάτη συναισθήματα και ευχάριστες σκέψεις κατηφόρισαν τον δρόμο από την πεζοπορία τους όσοι συμμετείχαν στην πρώτη ορειβατική συνάντηση στην Ανατολή Ιεράπετρας.Οι συμμετέχοντες έβγαλαν σήμερα το πρωί ένα κείμενο, αναγράφοντας λεπτομερώς την πολύτιμη εμπειρία τους.
Το κείμενο αναφέρει, συγκεκριμένα:
Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη πεζοπόροι από τους ορειβατικούς Συλλόγους του νομού μας (Αγίου Νικολάου, Λασιθίου και Ιεράπετρας) συμμετείχαν στην πρώτη ορειβατική συνάντηση στην Ανατολή Ιεράπετρας, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Φυσιολατρικός Σύλλογος Ανατολής με την υποστήριξη του Δήμου Ιεράπετρας.
Περιπλανηθήκαμε στα μονοπάτια και στα ξωκλήσια της περιοχής, απολαύσαμε πανοραμικά την εντυπωσιακή θέα προς το νότιο Κρητικό πέλαγος και τον κάμπο της Ιεράπετρας και μοιραστήκαμε τη φιλόξενη φροντίδα των ντόπιων.
Με εξαιρετικό ανοιξιάτικο καιρό ξεκινήσαμε από την διακλάδωση του επαρχιακού δρόμου Καλογέροι-Ανατολή με κατεύθυνση το παλιό βυζαντινό μοναστήρι στα ‘Επάνω Καρκάσια’. Ακολουθήσαμε παλιό μονοπάτι και χωματόδρομους, διασχίζοντας το μοναδικό φυσικό τοπίο της περιοχής, που δύσκολα μπορείς να αποφασίσεις που χρωστά την περίσσια ομορφιά του. Είναι η ολάνθιστη ανοιξιάτικη φύση που μας περιβάλει με πολύχρωμα αγριολούλουδα ή ο καταγάλανος ουρανός με τα κάτασπρα μπαμπακιένια συννεφάκια; Είναι οι επιβλητικοί, μετέωροι βράχοι με τα αλλόκοτα σχήματα που για χάρη τους η περιοχή ονοματίστηκε ‘τα Μετέωρα της Κρήτης’; ΄Η μήπως ο απέραντος κάμπος στη νότια ακτογραμμή του νησιού, με τα ασημόχρωμα θερμοκήπια, που από ψηλά αποκτούν μια αλλόκοσμη εξωπραγματική ομορφιά; Μπορεί να είναι η μαγεία του Νότου, το Λυβικό πέλαγος που απλώνεται αστραφτερό και σκουρογάλανο, με το νησάκι της Χρυσής να ξεχωρίζει σαν μια ίσια γραμμή στο βάθος.
Περισσότερο εντυπωσιακή η ανεμπόδιστη θέα από το πλάτωμα που βρίσκεται κτισμένο το μοναστήριστα στα ‘Επάνω Καρκάσια’, με το πετρόκτιστο ξωκλήσι του Σωτήρα Χριστού. Ο απέριττος ναός είναι μονόκλιτος, καμαροσκέπαστος με αξιόλογο τοιχογραφικό διάκοσμο (που μάταια προσπαθεί να αντισταθεί στη φθορά του χρόνου...) και χαράγματα που χρονολογούνται από το 1456. Γύρω από τον ναΐσκο πολυάριθμα, στενά κελιά με βουλιαγμένες σκεπές και γκρεμισμένους τοίχους, καταπονημένοι μάρτυρες της πίστης αλλοτινών καιρών. Τριγύρω από τα έρημα κελιά η ανοιξιάτικη φύση οργιάζει, στολίζοντας τα με το πιο ταιριαστό στολίδι: δεκάδες ανθισμένους ασφόδελους, το λουλούδι των νεκρών και των πενυμάτων σύμφωνα με τον Όμηρο.
Αφήνουμε πίσω μας το μοναστήρι και ανηφορίζουμε από παλιό ευδιάκριτο μονοπάτι προς την Ανατολή. Το μονοπάτι ξεδιπλώνεται φιδογυριστά ανάμεσα από μυρωδάτα θυμάρια και φασκομηλιές, άσπρες και μωβ λαδανιές και σπάνιες κρητικές ορχιδέες. Τα ίχνη από το παλιό καλντερίμι και η οριοθέτηση με πετρόχτιστους τράφους μαρτυρούν πως ήταν πιθανά η οδική αρτηρία που συνέδεε το μοναστήρι με το χωριό.
Αντικρίζουμε πριν το μεσημέρι από μακριά το γραφικό χωριό της Ανατολής, με τα σπιτάκια του φωλιασμένα στη βουνοπλαγιά σε υψόμετρο 600μ. Χωριό του Ανατέλλοντος ηλίου (όπως δηλώνει το όνομα του) λούζεται κάθε αυγή στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Με ιστορία που χάνεται στο βάθος των αιώνων, τόπος λογίων και αγωνιστών, γνώρισε παλιότερα μέρες δόξας. Αν και σήμερα έχει μόνο μερικές δεκάδες μόνιμους κατοίκους, εξακολουθεί να κερδίζει ... τις εντυπώσεις καθώς ο παλιός παραδοσιακός οικισμός έμεινε αναλλοίωτος στο χρόνο. Τα πετρόχτιστα σπίτια διατηρούν την αρχοντιά της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και η προνομιούχα θέση με την απεριόριστη θέα σε μαγνητίζουν. Πολλά παλιά σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί, έχουν κτιστεί καλαίσθητα σύγχρονα με πέτρα και τουριστικά καταλύματα εξαιρετικής αισθητικής, καθώς το χωριό έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
Περιδιαβήκαμε τα στενά σοκάκια ανάμεσα σε λουλουδιασμένες αυλές, δεχτήκαμε το φιλόξενο καλωσόρισμα και απολαύσαμε τα νόστιμα κεράσματα που μας πρόσφεραν τα μέλη του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου. Με την πρωτοβουλία τους να μας ξεναγήσουν στον τόπο τους και να γνωρίσουμε τις φυσικές ομορφιές και τα σημαντικά ιστορικά και εκκλησιαστικά μνημεία της περιοχής, κατάφεραν όχι μόνο να αναδείξουν το χωριό τους αλλά και να μας μεταδώσουν την αγάπη τους για τον τόπο.
Αφήσαμε πίσω μας το όμορφο χωριό με τους φιλόξενους κατοίκους και ανηφορίσαμε προς την κορυφή του λόφου που δεσπόζει πάνω από το χωριό όπου βρίσκεται το ξωκλήσι του Τίμιου Σταυρού. Στη διασταύρωση χωριστήκαμε σε δυό ομάδες.
Η πρώτη κατευθύνθηκε προς τη μονή Αγίου Γεωργίου στις Σωχώρες, ακολουθώντας μονοπάτια ανάμεσα στα λιόδεντρα και αγροτικούς δρόμους. Κάναμε στάση στις Δρυγιές στο ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα που είναι κτισμένο μέσα σε ένα τεράστιο βράχο, ενώ η διπλανή κλειστή σήμερα ταβέρνα μας θύμισε παλιότερες πορείες και ρακοποσίες. Περνώντας από τα πάμπολλα ξωκλήσια της περιοχής, που τα περισσότερα κτίστηκαν το 14ο - 15ο αιώνα, καταλήξαμε στον προκαθορισμένο χώρο για το πικ-νικ.
Η δεύτερη ομάδα ακολουθεί ανηφορική, βορειοδυτική πορεία, με τη θέα να αποκαλύπτεται μαγευτική όσο ανεβαίνουμε. Οι χιονισμένες Μαδάρες μας υπενθυμίζουν ότι η άνοιξη μόλις κατάφερε να υπερνικήσει το χειμώνα, ενώ η απεραντοσύνη του κάμπου με το φράγμα των Μπραμιανών και το απέραντο γαλάζιο του πελάγους μας μαγεύουν. Στην κορυφή μας περιμένει το κάτασπρο γραφικό ξωκλήσι, με τον επιβλητικό λευκό σταυρό που διακρίνεται από μακριά και από την αυλή του που μοιάζει με ευρύχωρο μπαλκόνι δεν μπορούμε να χορτάσουμε τις ομορφιές του νότου. Από διαφορετικό μονοπάτι κατηφορίζουμε προς τη μονή Αγίου Γεωργίου, όπου μας υποδέχονται οι συνοδοιπόροι με τραγούδια και μελωδίες από το μαντολίνο του Γιάννη.
Ξεκουραζόμαστε, διασκεδάζουμε κάτω από τα πανύψηλα δέντρα και μοιραζόμαστε μεζέδες και ρακί. Ανανεώνουμε το ραντεβού για την επόμενη Κυριακή με πεζοπορία στη Σύμη, στο οροπέδιο του Ομαλού. Φωτογραφίες και video από την πεζοπορία στο blog του Συλλόγου (pezopories.blogspot.gr) και στη σελίδα μας στο facebook.
