Το βιβλίο της Χαρίκλειας Ντερμανάκη παρουσιάζεται στο Ηράκλειο

Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς, παρουσιάζουν στο Ηράκλειο τη συλλογή διηγημάτων της Χαρίκλειας Ντερμανάκη «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν». Η εκδήλωση θα γίνει τη Δευτέρα 8 Απριλίου 2019, στις 7:30 το απόγευμα στο Πολύκεντρο Νεολαίας του Δήμου Ηρακλείου.

"Τα διηγήματα της συλλογής «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» είναι γραμμένα με ψυχή και με μελάνι ποτισμένο στις αλήθειες μας. Οι γυναίκες της ζωής που ανακαλύπτει και για τις οποίες γράφει η Χαρίκλεια Ντερμανάκη, κατοικούν – τυπικά – στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη γιατί στην πραγματικότητα οι ηρωίδες είναι εκείνες που περπατούν δίπλα μας μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, εκείνες που ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι μικρές ιστορίες του βιβλίου συνδυάζονται αρμονικά με τους πίνακες του Στέφανου Πλάκα που κοσμούν τις σελίδες του, και με ορισμένες ακόμα εκπλήξεις…". Χρήστος Τσαντής

Μιλάνε για το βιβλίο:
Γιάννης Κουτσομύτης, Αρθρογράφος– Πολιτικός Αναλυτής

Σκεύω Μπιζιώτη, Πρόεδρος Δικτύου παρέμβασης Γυναικών Κρήτης.

Ευαγγελία Σχοιναράκη, Πρόεδρος Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών, πρώην Νομάρχης Ηρακλείου

 Χαιρετίζει ο Χρήστος Τσαντής, Συγγραφέας—υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς

Συντονίζει ο φιλόλογος-συγγραφέας Μιχάλης Τζανάκης

Λίγα λόγια από την συγγραφέα…

Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ από γονείς μετανάστες. Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στα Χανιά. Άρχισα να γράφω – να μουτζουρώνω μάλλον – στο χαρτί, πριν ακόμα μιλήσω. Είχα τη μεγάλη τύχη να μου μάθουν γράμματα, δάσκαλοι εξαιρετικοί, άνθρωποι φωτεινοί και ανήσυχοι. Σε αυτούς και στους γονείς μου χρωστώ την αγάπη για το διάβασμα, την αίσθηση του ταξιδιού που προσφέρει η μυρωδιά ενός δερματόδετου παλιού βιβλίου, τη λύτρωση που χαρίζει το άδειασμα της ψυχής πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΦΑΑ, ξαφνιάζοντας το φιλικό και συγγενικό μου περιβάλλον, που περίμεναν ότι θα σπουδάσω Φιλολογία ή Νομική. Κάποιες φορές το μετανιώνω, κάποιες άλλες χαίρομαι. Ο Αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έτρεχα και μετά επέστρεφα σπίτι κι έγραφα, και όταν τα συναισθήματα με φουρτούνιαζαν και μ’ έπνιγαν, ξανάβγαινα έξω κι έτρεχα. Ταξίδεψα πολύ, μα τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν αυτά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοια ταξίδια διηγούμαι και σε αυτό το βιβλίο. Εύχομαι να ταξιδέψετε κι εσείς για λίγο, διαβάζοντάς το. Τη ζωή και την καθημερινότητά μου την μοιράζομαι με έναν άνθρωπο που ξέρει ν’ αγαπά απελευθερώνοντας, τον Παναγιώτη Βυτινιώτη. Το πιο όμορφο δημιούργημα αυτής της κοινής ζωής, το ποίημά μας, είναι η κόρη μας η Λαμπρινή-Αθηνά. Το βιβλίο αυτό, τους το αφιερώνω…