Η οικογένεια του Μανώλη Στρατάκη, δύο χρόνια μετά την τραγωδία στ' Ανώγεια

Ήταν 9 Απριλίου 2017 όταν τα Ανώγεια συγκλονίστηκαν από τον αδόκητο χαμό του Μανώλη Στρατάκη, που σε ηλικία μόλις 23 ετών έχανε τη ζωή του βυθίζοντας όλους μας στο πένθος και τη θλίψη.

Σήμερα δυο χρόνια μετά, η οικογένεια του σε επικοινωνία της με την “Ανωγή” μιλάει για τα δυο αυτά έτη της τεράστιας απουσίας του αγαπημένου της Μανώλη.

Αναλυτικά το κείμενο και οι μαντινάδες που έστειλαν για δημοσίευση:

«Δυο (2) χρόνια-24 μήνες-730 ημέρες-17.520 ώρες-420.480 λεπτά-8 εποχές, χωρίς εσένα..

Οι ημέρες εναλλάσσονται με τις νύχτες και οι εποχές ταξιδεύουν μέσα στο έτος.Λόγια ένα σωρό, η καθημερινότητα η ίδια. Και σε όλα αυτά κυρίαρχος είναι ο χρόνος. Πως τον είπαν; Ο μεγάλος γιατρός; Ψέμα! Μεγάλο ψέμα! Μόνο που εκτός από ψεύτης, ο χρόνος χωρίς εσένα είναι και διαφορετικός. Ψεύτης επειδή τάχα γιατρεύει το θάνατο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Διαφορετική είναι και η γεύση του χωρίς εσένα. Διαφορετικά περνάει! Δυο χρόνια χωρίς εσένα!

Ο πόνος είναι μεγάλος. Μόνο όποιος και όποια έχει νιώσει τον ίδιο πόνο, μπορεί να καταλάβει τη λαβή του μαχαιριού. Οι υπόλοιποι αρκούνται σε λόγια. Παρηγοριάς και συγκίνησης, αλλά μόνο λόγια. Καθόλου ήπιος ο πόνος μετά από δυο χρόνια. Αντίθετα είναι πιο μεστός,πιο αψύς. Σαν το παλιό κρασί. Αυτό που δεν προλάβαμε να πιούμε στις χαρές σου, για να μεθύσουμε τα όνειρα σου.

Όποιος δεν το ζει, δεν μπορεί να καταλάβει πως αλλάζει η ζωή όταν λείπει το παιδί σου. Κι όχι για λίγο, αλλά για πάντα. Για ένα ταξίδι ξαφνικό, απρόβλεπτο και ανεπιθύμητο. Όλα είναι σαν να σταματούν, σαν να θέλουν να αρχίσουν με άλλους κανόνες και όρους. Κανόνες και συνθήκες που δεν θέλεις όμως. Και κανείς δεν σε ρωτάει!

Μυστήριο ο θάνατος! Μυστήριο και για αυτούς που παίρνει και για αυτούς που αφήνει πίσω. Ακόμη κι ο Χριστός κλαίει για το θάνατο. Μαχαίρι διαπέρασε και την καρδιά της Μάνας του, της Παναγίας. Το νιώθω ότι με καταλαβαίνει και με συμπονά. Κάθε φορά που βλέπω την εικόνα στο εικονοστάσι, κλαίω. Και αυτή σε θυμίζει.

Το σπίτι μας, οι φωτογραφίες σου, τα γέλια σου, οι κουβέντες σου, οι θύμησες σου. Όλα είναι ακόμη εδώ. Στα μάτια μας και στο μυαλό μας. Και τελικά από όλα αυτά που άκουσα και είδα όλο αυτόν τον καιρό, τέσσερις λεξούλες με περιγράφουν απόλυτα: Μου λείπεις, γιε μου..Καλό Παράδεισο αγόρι μου, άντρα μου, σπλάχνο μου! Μου λείπεις παιδί μου, ψυχή μου. 

 Όλοι πονούν και δέρνονται, μα ένα παραπάνω,

εγώ που έχασα παιδί στη νιότη του απάνω..

——————————————————————

Εγώ κι αν κάνω σφάλματα δεν είναι από δικού μου,

η σκέψη μου ελύγισε τη δύναμη του νου μου..

 Όσο πιο πολλά δάκρυα στοίχισε ένα παιδί στη μητέρα του, τόσο πιο αγαπημένο είναι στη λαβωμένη της καρδιά.Παιδί μου σε αγάπησα περισσότερο γιατί σε απόκτησα με κόπο, με πάθος, με λαχτάρα.  Σ’ έχω αγαπήσει, σε έχω ποθήσει, νερό εγώ, χώμα εσύ, κάτι να ανθίσει. Το σπουδαιότερο μέρος του βιβλίου της ζωής είναι ο επίλογος..

 Βαδίζω και παραμιλώ με αυτή τη συμφορά μου,

κι αναρωτιέμαι αγάπη μου πως το βαστά η καρδιά μου..

———————————————————————–

Το μοιρολόι έγινε τραγούδι στη ψυχή μου,

και η ανάσα μου φωτιά και καίει το κορμί μου..

——————————————————————-

Η μαντινάδα τσι χαράς έγινε μοιρολόι,

το δάκρυ η στα μάτια μου, χαλίκι και με κόβει..

—————————————————————–

Κάθε χαρά γοργοπερνά και κάθε λύπη μένει,

γιατί η χαρά έχει φτερά μα η πληγή πομένει.

—————————————————————–

Το παρελθόν με συγκινεί, το μέλλον με τρομάζει,

και στο παρόν που βρίσκομαι μαχαίρι και με σφάζει..

——————————————————————–

Ακόμα και οι Άγγελοι αναρωτιούνται Θε μου,

πως πήγε το κορμάκι σου εκεί ψηλά Χριστέ μου..

 Παίρνω ψυχή και σώμα από τη δύναμη σου Παναγία μου και ζω και υποφέρω παντοκρατόρισσα μου. Τόλμη και αντρεία θέλει το κορμί μου να εκπληρώσει θε μου η ψυχή μου, αυτά που η θρησκεία δίδαξε καμάρι μου, για τις ψυχές του Άδη κανακάρη μου. 

 Έκλαψα με το δάκρυ μου, κι αντί να δροσερέψει,

την πρασινάδα τσ’ Άνοιξης την έχει καταστρέψει.

—————————————————————-

Τύχη μου άκαρπο δεντρί και γιάντα σε ποτίζω,

αφού για το Μανώλη μου δεν θα ξαναελπίζω..

——————————————————————

Ζωή σαν τη ζωή που ζω, άνθρωπος να μη ζήσει.

Και σαν εμένα άτυχο Μάνα να μη γεννήσει..

—————————————————————-

Ο κόσμος ζει με τσι χαρές μα εγώ δεν τσι γνωρίζω,

μόνο ξυπνώ με βάσανα και με καημό γλεντίζω..

——————————————————————-

Δυο χρόνοι πάνε σήμερο, απ’ τη φεύγα του γιου μου,

μα ώστε να ζω θα ‘χω ανοιχτή τη πόρτα του σπιτιού μου..

—————————————————————————

Πηγαίνω στο κρεβάτι σου, γιε μου μα δε σε βρίνω,

και στο ποτήρι του καημού βάνω νερό και πίνω.

——————————————————————-

Να ‘ναι το χώμα ελαφρύ αυτό που σε σκεπάζει,

να έχεις κι έναν ‘άγγελο ζεστά να σ’αγκαλιάζει..

———————————————————————

Μπορεί μακριά να έφυγες, μπορεί αλλού να πήγες,

μα στη ματιά μας είσαι φως και στη καρδιά γλυκός παλμός.

—————————————————————————

Πάντοτε η στη σκέψη μας θα ζεις και στη καρδιά μας,

σαν να μην έφυγες ποτέ, σαν να ‘σαι ανάμεσα μας..

 Από την αδελφή σου Μαρία οι δυο παρακάτω μαντινάδες:

 Αντράκι μου η σκέψη σου, δε φεύγει απ’το μυαλό μου,

ήσουν και θα ‘σαι μια ζωή πάντα ο αδελφός μου.

 ———————————————————————–

Έφυγες Άντρας με αρχές, λόγο τιμής και αξία,

και πράμα εδά στον κόσμο αυτό δεν έχει σημασία.

 Καλή Αντάμωση..»