Για την ιστορία της μαντινάδας μίλησε πριν μερικές μέρες στο πλαίσιο παρουσίασης βιβλίου μαντινάδας, η αεικίνητη μητέρα του δημάρχου Οροπεδίου Λασιθίου, κα Μαρίκα Στεφανάκη.
Οι στίχοι και οι ιστορίες της κα Μαρίκας, για τo πως οι νέες και οι νέοι της εποχής φλέρταραν κρυφά μεταξύ τους, προκειμένου να μην γίνουν αντιληπτοί από τους μεγάλους, ενθουσίασαν τον κόσμο που παραβρέθηκε στην γιορτή της μαντινάδας και το ekriti.gr σας τις παραθέτει αποκλειστικά.
(Φωτογραφία από τους συντελεστές της παρουσίασης βιβλίου μαντινάδας που συμμετείχε και η κα Μαρίκα Στεφανάκη)
Ιστορία 1η
Η κα Μαρίκα, αναφέρει:
Όταν ήμασταν στο Γυμνάσιο Νεάπολης, κάναμε μια άσπρη γραμμή κάτω στο πάτωμα ανάμεσα στα κορίτσια και τα αγόρια, (εννοείται ότι ήμασταν πλάι πλάι με τους αγαπημένους μας) προκειμένου να παίξουμε το «παιχνίδι με τα μάτια μιλάμε εμείς».
Επειδή στα παλιά χρόνια δεν ήταν εύκολο τα κορίτσια να μιλάνε με τα αγόρια, βρίσκαμε διάφορους τρόπους να μεταφέρουμε το ενδιαφέρον μας στον αγαπημένο μας. Έτσι ήταν και η γραμμή. Λοιπόν παίρναμε τα κορίτσια από ένα τετράδιο στο χέρι, το πετούσαμε χάμω και καλά κατά λάθος δίπλα στον αγαπημένο μας και μετά του λέγαμε, ωπ συγνώμη... ήταν τυχαίο, κοιτώντας τον μέσα στα μάτια.
Και λέγαμε:
Τα μάτια σου τα μάτια μου όταν συναντηθούνε
Γλυκές που είναι οι στιγμές μα γρήγορα περνούνε
Ιστορία 2η
Στην συνέχεια πηγαίναμε στην λίμνη και πετούσαμε ψωμί στα χρυσόψαρα. Ερχόταν κοντά μας ο αγαπημένος μας και του λέγαμε την ώρα που ταΐζαμε τα ψάρια: "Μανώλη στις 7 θα είμαι στο δρόμο της Νεάπολης"… έτσι κλείναμε ραντεβού και το απόγευμα.
Η μαντινάδα που λέγαμε ήταν:
Η λίμνη θα είναι η αφορμή το ραντεβού να δώσω
Να δω ξανά τα μάτια σου που μου έχουν λείψει τόσο
Ιστορία 3η
Όταν ήμασταν μέσα στην τάξη, εγώ στην 2η γραμμή ο αγαπημένος μου στην 17η. Είχαμε έναν καθρέπτη. Τον έβγαζα εγώ με τρόπο να μην με καταλάβει ο καθηγητής και τον έβλεπα μέσα από τον καθρέπτη.
Γιαυτή την κίνηση είχαμε βγάλει την εξής μαντινάδα:
Καθρέπτης είναι τα μάτια μας όταν καθρεπτιστούμε
Σε μια στιγμή το σ΄αγαπώ χίλιες φορές να πούμε
Ιστορία 4η
Το έτος 1960 χορεύαμε νεαρές στην πλατεία του χωριού, και φορούσαμε πράσινο φόρεμα.
Και μου αφιέρωσαν την εξής μαντινάδα:
Πράσινο φόρεμα φορείς και κάνεις μπρος και πίσω
Κουζουλερή μου φαίνεσαι και θα σε παρατήσω
Ιστορία 5η
Καλοκαίρι στον Κλήδονα, τότε που ψάχναμε να βρούμε όλες το τυχερό του γάμου.
Δώσε μου το δικαίωμα να σε ξαναγαπήσω
Γιατί μου είναι αδύνατο χωρίς εσέ να ζήσω
Ιστορία 6η
Η μητέρα μου μια περίοδο είχε βάψει τα παράθυρα του σπιτιού μας μπλε και ο καλός μου, όταν περνούσε έλεγε:
Χατήρι μια χατήρι δυο χατήρι τρεις χατήρι
Ως πότε θα με τυραννά το μπλε σου παραθύρι
Και αν πέρναγε αργά το βράδυ γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί μου έλεγε:
Ξύπνα να ακούσεις ένα πουλί που κλαίει λυπημένο
Και έρχεται και σου τραγουδά την νύχτα το καημένο
Μάρα Μπέκα
