Τα πόδια του "λωτού"... έφερναν πλούσιο γαμπρό (φωτο)
Μια βασανιστική τεχνική χρησιμοποιούσαν οι γονείς για περίπου δέκα αιώνες, στις γυναίκες στην Κίνας. Έσπαγαν και διαμόρφωναν τα πόδια των κοριτσιών τους, σε πολύ μικρές ηλικίες, με τέτοιο τρόπο ώστε μεγαλώνοντας να μοιάζουν με οπλές…
Στο νέο τεύχος του ΕΤ Magazine του EleftherosTypos.gr θα προσπαθήσουμε να εντρυφήσουμε στην παράξενη αυτήν παράδοση και να σας δείξουμε την επίπονη αυτή διαδικασία που υπέμεναν οι γυναίκες στην Κίνα.
Η συγκεκριμένη πρακτική ονομαζόταν «δεσμευμένα πόδια» ή «πόδια λωτοί» με τα κορίτσια να υφίσταντο αυτό το… βασανιστήριο από την ηλικία των τεσσάρων και των εννέα ετών, περίπου, πριν ακόμη τα πόδια τους αναπτυχθούν πλήρως. Αυτό γινόταν κατά την διάρκεια του χειμώνα συνήθως , όταν το κρύο ήταν έντονο και τα άκρα τους μουδιασμένα.
Ο σκοπός της συγκεκριμένης πρακτικής, ήταν να μικρύνουν όσο το δυνατό περισσότερο τα πόδια των κοριτσιών, αφού το μικρό πόδι φανέρωνε ( σύμφωνα με την παράδοση) πλούτο, γυναίκα που δεν χρειαζόταν να δουλέψει για να ζήσει και εξασφάλιζε και έναν καλό γάμο στην πορεία της ζωή της.
Προέλευση που «εθίμου»
Η ονομασία της πρακτικής πιθανότατα προέρχεται από τα χρόνια του αυτοκράτορα Xiao Baojuan. Εκείνος παρακολουθώντας τον χορό της αγαπημένης του εταίρας σε ένα δάπεδο διακοσμημένο με λωτούς και θαυμάζοντας τα γυμνά και κομψά πόδια, είπε ότι φαίνεται σαν οι λωτοί να ανθίζουν μέσα από τα βήματα της. Σύμφωνα με την παράδοση η πρακτική αυτή πρέπει να ξεκίνησε την εποχή του αυτοκράτορα Λι Γιου.
Εκείνος ζήτησε από μια εταίρα του την Yao Νιάνγκ αφού δέσει τα πόδια της σε λευκό μετάξι, στο σχήμα της ημισελήνου, να χορέψει στις μύτες των ποδιών της ένα χορό που θυμίζει μπαλέτο. Ο χορός της προκάλεσε τόσο μεγάλο θαυμασμό λόγω της χάρης και της κομψότητάς του, που παρέσυρε πολλές γυναίκες της ανώτερης τάξης να αντιγράψουν την πρακτική της. Σταδιακά η υπερβολή έφερε τη στρέβλωση και οι γυναίκες άρχισαν να δένουν τα δάχτυλα των ποδιών. Αυτή η παραμόρφωση θεωρήθηκε σύμβολο ομορφιάς και πλούτου, αλλά κατέληξε να είναι απαραίτητο προσόν για την εύρεση άντρα. Κανένας πλούσιος δεν θα έπαιρνε μια γυναίκα αν τα πόδια της δεν ήταν δεμένα. Άρα καμία φτωχή δεν είχε τη δυνατότητα να παντρευτεί εύπορο άνδρα αν δεν έκανε το ίδιο.
Και το έκανε. Σταδιακά η πρακτική πέρασε και στις κατώτερες τάξεις με την ελπίδα ότι θα προσέφερε την ευκαιρία στις φτωχές γυναίκες να εξασφαλίσουν πλούσιο σύζυγο και μια καλύτερη ζωή. Έτσι ως τον 19ο αιώνα 40-50% των φτωχών γυναικών στην Κίνα, έδεναν τα πόδια για να αποκτήσουν τα «πόδια του λωτού». Το ποσοστό στην ανώτερη τάξη άγγιζε το 100%.
Η Διαδικασία
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω η διαδικασία πραγματοποιούταν σε κορίτσια από 4 έως και 9 ετών. Για να γίνει πιο εύκολο το δέσιμο των ποδιών, τα μούλιαζαν σε ένα ζεστό μείγμα με βότανα και αίμα ζώων. Υστέρα, έκοβαν τα νύχια όσο το δυνατόν περισσότερο για να εμποδίσουν την ανάπτυξή τους.
Στην συνέχεια, πίεζαν με μεγάλη δύναμη τα δάκτυλα, σφιχτά μέσα στο πέλμα του ποδιού μέχρι να σπάσουν και να κουλουριαστούν στο κάτω μέρος του πέλματος. Τέλος, ξεκινώντας από την επίσης σπασμένη καμάρα τύλιγαν σφιχτά τα πόδια με βαμβακερούς επιδέσμους βουτηγμένους στο ίδιο μείγμα.
Τα δεμένα πόδια των κοριτσιών απαιτούσαν μεγάλη φροντίδα και προσοχή και έπρεπε να λύνονται τακτικά για να πλένονται να περιποιούνται τα νύχια τους και τα τραύματα. Σε τακτά διαστήματα επαναλάμβαναν τις μαλάξεις και τα χτυπήματα στις αρθρώσεις για να μαλακώσουν τα πόδια και να είναι πιο ευέλικτα. Τέλος τα βούταγαν σε ένα ειδικό μείγμα, το οποίο έκανε τη νεκρή σάρκα να πέφτει.
Η διαδικασία γινόταν καθημερινά για τους πλούσιους και δυο με τρεις φορές τη βδομάδα για τους φτωχούς. Την ευθύνη αναλάμβανε κάποια ηλικιωμένη γυναίκα της οικογένειας.
Σήμερα, έχουν μείνει ελάχιστες γυναίκες που είχαν υποβληθεί σε αυτήν την επίπονη διαδικασία. Μερικές από αυτές έχουν φωτογραφηθεί αποκαλύπτοντας έτσι την παραμόρφωση στα πόδια και τον πόνο στον οποίον εξαναγκάζονταν οι γυναίκες για την παράδοση.
Oι τελευταίες γυναίκες που βίωσαν αυτή τη βασανιστική παράδοση, φωτογραφίζονται ως μέρος ενός project της Αγγλίδας φωτογράφου και ανθρωπολόγου Jo Farrel, που ζει τα τελευταία χρόνια στο Χονγκ Κονγκ και όπως η ίδια λέει έχει αφιερώσει αρκετά χρόνια από την ζωή πάνω σε αυτήν την έρευνα.
