Απόστολος Κακλαμάνης: Τροφός της καραδοκούσας ακροδεξιάς η πρώτη φορά «αριστερά»

«Κινδυνεύει, όντως, το πολίτευμα» από τα παρακμιακά φαινόμενα και τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών επισημαίνει σε δήλωσή του ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης σημειώνοντας όμως ότι ουδέποτε άλλοτε, μετά τη μεταπολίτευση, η εκτελεστική εξουσία κατόρθωσε να υπονομεύσει σε τέτοιο βαθμό τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη.

Στην ιδιαίτερα αιχμηρά ανακοίνωσή του για την κυβέρνηση, ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, αναφέρει: 

«Το δημοκρατικό μας πολίτευμα δεν κινδυνεύει από ανατροπή, όπως θα ισχυρίζονται οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος, σαν το βοσκό που φώναζε από το βουνό «λύκος, λύκος, τρέξτε χωριανοί!», κάθε φορά που κάποιος βουλευτής θα φεύγει αηδιασμένος από το ψευτοαριστερό του ενός, ψευτομακεδονικό του άλλου, και τα δύο μαζί ψευτοαντιμνημονιακά κόμματα-«μαντριά» τους. 

Η αλήθεια είναι ότι η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας κινδυνεύει, πράγματι, από ανήκεστη βλάβη, από τα παρακμιακά φαινόμενα και τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών. Ουδέποτε άλλοτε, μετά τη μεταπολίτευση, η εκτελεστική εξουσία κατόρθωσε να υπονομεύσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταστούν πιστές «θεραπαινίδες» της η Βουλή και η Δικαιοσύνη. Με τον φορέα ενός πολιτειακού λειτουργήματος να αισθάνεται πιο άνετα στο ρόλο του αναγκαίου συνεργού στην υποταγή του Κοινοβουλίου και της τυφλής ηχούς των τεκταινομένων στα κυβερνητικά υπόγεια, από την περίοπτη έδρα του κορυφαίου λειτουργού μέσα στο ναό της Δημοκρατίας. 

Και, με τον «επίτροπο» της Δικαιοσύνης, να απευθύνει, καταχρώμενος της «εξουσιαστικής», όπως, προφανώς, την αντιλαμβάνεται, σχέσης του με τους δικαστές και εισαγγελείς της χώρας, ατεκμηρίωτες και, πάντως, όχι τελεσιδίκως κριθείσες –όπως θα άκουσε, ως φοιτητής του α’ έτους της Νομικής- ατιμωτικές κατηγορίες και, μάλιστα ομαδικώς, συναγωνιζόμενος τον γνωστό εκ του βιογραφικού του αναπληρωτή –ή προϊστάμενό;- του στην επίδειξη φανατισμού κατά των πολιτικών του αντιπάλων που «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν!»…

Διερωτώμαι, κλείνοντας, ύστερα από όσα ζούμε από την πρώτη φορά «αριστερά», μεγάλη, πια, τροφό της υπαρκτής και καραδοκούσας Ακροδεξιάς και αντιστρόφως, πού πάμε; Κι όσοι, από δύο γενιές που πάθαμε και μάθαμε, ζούμε ακόμα, έχουμε χρεία άλλων μαρτύρων για να καλέσουμε, ενημερώνοντάς τες, τις νεότερες γενιές σε μια ειρηνική συστράτευση για να σταματήσουμε όλοι μαζί τα επερχόμενα;»