Μέχρι και το «Πράττω» του Κοτζιά ήταν κατά της «Μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας

Ανακόλουθη με τα όσα υποστήριζε μέχρι πρότινος η πολιτική κίνηση, “Πράττω”, πρόεδρος της οποίας είναι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, αναδεικνύεται η συμφωνία των Πρεσπών, που υπέγραψε ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς. Η παραχώρηση στους Σκοπιανούς “μακεδονικής” ταυτότητας και γλώσσας έρχεται σε αντίθεση με τη εκφρασμένη θέση του φορέα, συντονιστής του οποίου σημειωτέον είναι ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας, 3 μήνες νωρίτερα. 

Τη συγκεκριμένη άποψη, που φιλοξενήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του “Πράττω” στις 9 Μαρτίου 2018, διατύπωσε ο πρέσβης επί τιμή Χρήστος Μπότζιος, στενός συνεργάτης του υπουργού Εξωτερικών. Ο κ. Μπότζιος διορίστηκε στις 6 Μαΐου 2015 με προεδρικό διάταγμα, που εκδόθηκε ύστερα από πρόταση του κ. Κοτζιά, “'Πρέσβυς εκ προσωπικοτήτων' για ειδικά θέματα εξωτερικής πολιτικής και ειδικές αποστολές”. Με απόφαση του υπουργού Εξωτερικών η τοποθέτηση αυτή ανανεώθηκε για 24 επιπλέον μήνες τον Μάιο του 2017. 

Το άρθρο του κ. Μπότζιου, με τον τίτλο, “Το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ δεν είναι μόνο πολιτικό. Εξίσου σημαντικό ο αλυτρωτισμός, το γλωσσικό και εθνολογικό”, τοποθετεί την επίλυση του “μακεδονικού” στη βάση που αποδέχεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού επικαλούμενος την επιστημονική προσέγγιση περί “ψευδώνυμης 'μακεδονικής' γλώσσας”. Μάλιστα, ο πρέσβης επί τιμή σημειώνει ότι εκτός της ονομασίας είναι αναγκαίες και αλλαγές “σε κάθε είδους αναφορές στο γλωσσικό και το εθνολογικό που σφετερίζονται την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής αρχαίας Μακεδονίας”.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα: 

“Αναμφίβολα η ονομασία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική και πολιτιστική διάσταση, ητοι το φυλετικό και το γλωσσικό. Η γεωγραφική περιοχή που καταλαμβάνει σήμερα η ΠΓΔΜ είχε, σε διάστημα εκατό περίπου ετών, προσλάβει τρεις διαφορετικές ονομασίες γεγονός που δεν στερείται σημασίας για τις διαπραγματεύσεις όπως και έναντι τρίτων. Την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων και αμέσως μετά, υπαγόμενη στη Σερβία, την αποκαλούσαν Vardarska Banovina δηλαδή Διοικητική Περιφέρεια του Βαρδάρη. Στην συνέχεια και επί Τίτο μετενομάστηκε- (Ι942 ) για καθαρά πολιτικούς λόγους- σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας (εντός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας). Με την διάλυση της ΟΔΓ και την κήρυξη της Ανεξαρτησίας (1992), από τον Κίρο Γκλιγκόρωφ, αλλάζει σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έτσι ένα ψευδεπίγραφο κράτος η «Μακεδονία» ,όπως παρατηρεί ο διακεκριμένος γλωσσολόγος Γ.Μπαμπινιώτης στο βιβλίο του «Η Γλώσσα των Μακεδόνων» που περιέχει πονήματα και άλλων σπουδαίων γλωσσολόγων και ιστορικών όπως Γ .Χατζηδάκη, Ν.Π.Ανδριώτη κ.α , αποκτά «επίσημα και πανηγυρικά και μία ψευδώνυμη γλώσσα την «Μακεδονική» που σιγά-σιγά κατασκευάζεται σε επίσημη εθνική γλώσσα». Εύκολα γίνεται αντιληπτό πόσο, εκτός της ονομασίας, αναγκαίες είναι οι αλλαγές στο Σύνταγμα που περιλαμβάνουν αλυτρωτικές διατάξεις όπως και κάθε είδους αναφορές στο γλωσσικό και το εθνολογικό που σφετερίζονται την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής αρχαίας Μακεδονίας”.