Θα δεχόσουν την καρδιά ενός γουρουνιού;

Φανταστείτε ότι η καρδιά σας έχει πρόβλημα. Χρειάζεστε απεγνωσμένα μεταμόσχευση καρδιάς. Κάθε μέρα εσείς και η οικογένειά σας περιμένετε για μια κλήση από το νοσοκομείο, που να σας ανακοινώνουν ότι έχει βρεθεί δότης. Τότε μια μέρα, το τηλέφωνο χτυπάει, και στην άλλη γραμμή είναι ο γιατρός σας που σας λέει ότι υπάρχει δότης. Εσείς ενθουσιάζεστε. Σας λέει όμως ότι υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ο δότης δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα γουρούνι.

Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκε ότι ένας μπαμπουίνος επέζησε για πάνω από έναν χρόνο με την καρδιά ενός γουρουνιού. Αυτό το έργο, είχε αναλάβει ο γιατρός Muhammad Mohiuddin από το Αμερικάνικο Εθνικό Ινστιτούτο Καρδιάς, Πνευμόνων και Αίματος, της Bethesda, Maryland. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι υπάρχει η περίπτωση, να γίνεται τα ζωικά όργανα, να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν ανθρώπους που βρίσκονται σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση.

Αυτές οι διαδικασίες, θα αυξήσουν όπως είναι προφανές όλων των ειδών τα ακανθώδη ζητήματα, όπως για παράδειγμα, του τι σημαίνει κάποιος να είναι άνθρωπος. Αν μπορούμε να μεταμοσχεύσουμε την καρδιά των χοίρων, τότε ποια άλλα μέρη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για τον εαυτό μας, και αν όντως γίνει όλο αυτό τότε ποια θα είναι η σχέση μας με τα ζώα.

Ξενομεταμοσχεύσεις – δηλαδή μεταμοσχεύσεις με την χρήση ζωικών ιστών στον άνθρωπό – χρονολογούνται από το 1682, όταν ο Ολλανδός χειρούργος Job Janszoon van Meekeren, ανέφερε ότι το κρανίο ενός Ρώσου στρατιώτη είχε επισκευαστεί με ένα θραύσμα οστού από ένα σκυλί. Η εκκλησία διέταξε την απομάκρυνση του μοσχεύματος, αλλά όπως αναφέρεται είχε επουλωθεί τόσο καλά που δεν μπορούσε να αφαιρεθεί. Αργότερα, οι πρωτοποριακές τεχνικές του επιστήμονα Alexis Carrel, για την συρραφή αιμοφόρων αγγείων, άνοιξε των δρόμο για την ξενομεταμόσχευση οργάνων το 1902, όμως χρειάστηκε 60 περίπου χρόνια, για την ύπαρξη ουσιαστικής προόδου.

Ωστόσο σήμερα, τα πρωτεύοντα θηλαστικά θεωρούνται πλέον μη βιώσιμοι δωρητές, λόγω διαφόρων ζητημάτων, όπως κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών, καθώς και λόγο της ύπαρξης ηθικών προβληματισμών. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το σώμα, κατά πάσα πιθανότητα θα απορρίψει τον δότη. “Το σημαντικότερο εμπόδιο στην ξενομεταμόσχευση ήταν η ανοσολογική απόρριψη” λέει ο Mohuiddin.

Οι χοίροι πάντως, έχουν αποδειχθεί ότι είναι καλύτεροι δότες, τουλάχιστον στις δοκιμές σε μπαμπουίνους. Η καρδιά ενός χοίρου είναι ανατομικά παρόμοια με έναν άνθρωπο. Με κάποιες αλλαγές που γίνονται στο εργαστήριο επιτρέπεται η μεταμόσχευση της καρδιάς ενός χοίρου στον άνθρωπο και κάτι τέτοιο μπορεί θεωρητικά να λειτουργήσει με επιτυχία.

Τότε πως θα ήταν ο κόσμος με μεταμοσχεύσεις ζωικών οργάνων σε ανθρώπους; Τόσο καιρό χρησιμοποιούμε τα ζώα για το κρέας του, αν λοιπόν τα χρησιμοποιήσουμε και για την καρδιά τους, ποιο θα ήταν το πρόβλημα; Μια προμήθεια συμβατών οργάνων, σίγουρα θα μπορούσε να αύξηση απροσδόκητα την ζήτηση ζωικών προϊόντων; Μήπως με την ύπαρξη τέτοιου είδους χειρουργείων πάψουμε να τρώμε χοιρινό κρέας; Ποιος ξέρει;!

Της Ηλιάννας Μαθιουδάκη