Γιατί δημιουργούμε εξωσυζυγικές σχέσεις
Εκείνη 40, εκείνος 45. Ένα ζευγάρι που πάντα θαύμαζα για την ποιότητα και την βαθιά αγάπη που κυλάει ανάμεσά τους. Δυο άνθρωποι που ζουν αρμονικά παρά τις αντιθέσεις τους, συμπεριφέρονται με σεβασμό, νοιάζονται για τα παιδιά τους. Μια οικογένεια χωρίς πολλές συγκρούσεις, δίχως καβγάδες, με τρυφερότητα κι απόλυτη συνεργασία. Μια σχέση που, έπειτα από 12 χρόνια και δυο υπέροχα παιδιά, κλονίστηκε όταν μπήκε ένας «τρίτος» ανάμεσά τους. Μια σχέση εξωσυζυγική που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα κι έκανε την παρέα να απορεί: πώς είναι δυνατόν; Πώς γίνεται να συμβεί σε εσάς;
Κι όμως, συνέβη. Βέβαια, οι δεσμοί που ενώνουν αυτούς τους δύο ανθρώπους ήταν (και είναι) τόσο ισχυροί που νίκησαν τον εξωτερικό εχθρό. Πλέον απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον με περίσσιο πάθος και δείχνουν ήρεμοι κι ευτυχισμένοι. Το θέμα, όμως, είναι πως το τέρας του τρίτου ανθρώπου υπήρξε κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Γιατί, αλήθεια, δημιουργούμε σχέσεις εκτός γάμου, και μάλιστα όταν αγαπάμε τον σύντροφό μας;
Όσο υπάρχουμε χωρίς παιδιά, όλα κυλούν φανταστικά. Περνάμε κοινό χρόνο, χρόνο με τον εαυτό μας, έχουμε ευέλικτο πρόγραμμα και σίγουρα λιγότερες ευθύνες και υποχρεώσεις. Ωστόσο, όλα αλλάζουν όταν η υπέροχη δυάδα μας γίνεται τριάδα ή τετράδα. Όσες το ζήσαμε το ξέρουμε καλά. Οι ισορροπίες αλλάζουν, οι προτεραιότητες μετατοπίζονται και οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν.
Φθορά του χρόνου και καθημερινά προβλήματα
Τα οικονομικά προβλήματα είναι ένας από τους κύριους λόγους που ένα ζευγάρι έχει τριβές και συγκρούσεις, ενώ παράλληλα, αποτελεί και τον νούμερο έναν λόγο που τα ζευγάρια δεν χωρίζουν ακόμα κι αν έχουν προβλήματα. Όλοι όσοι έχουμε υπάρξει παντρεμένοι, όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά πως το οικονομικό δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια, ποιος θα διαβάσει τα παιδιά ή ποιος θα πληρώσει τη ΔΕΗ είναι μερικοί από τους λόγους τσακωμών ενός παντρεμένου ζευγαριού.
Η φθορά του χρόνου αποδυναμώνει τη μαγεία, καταλαγιάζει το πάθος και ξεθωριάζει τον θαυμασμό μας για τον άλλον. Η προσπάθειά μας να αναδείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό αποδυναμώνεται κι αφήνουμε τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα να αποσταθεροποιούν τη σχέση μας.
Θεωρούμε τον άλλον δεδομένο
Έπειτα από αρκετά χρόνια μαζί με τον άνθρωπό μας τον θεωρούμε δεδομένο. Είναι δίπλα μας συνέχεια, μας αγαπάει, φροντίζει για τις καθημερινές εκκρεμότητες της κοινής μας ζωής και, με λίγα λόγια, γίνεται ο συνεργάτης μας. Η γυναικεία (ή η αντρική) του υπόσταση παύει να υπάρχει. Ο άνθρωπος που μας ξυπνούσε το ενδιαφέρον και το πάθος εξαφανίζεται πίσω από στοίβες πιάτων και λογαριασμών.
Δεν είναι δύσκολο να πάρει τη θέση του κάποια νεότερη και πιο διαθέσιμή ή κάποιος γοητευτικός 40άρης που θα έχει μάτια μόνο για εμάς. Το πρόβλημα δεν είναι ότι πάψαμε να αγαπάμε το άλλο μας μισό. Το πρόβλημα είναι πως ξεχάσαμε όλα αυτά που ερωτευτήκαμε στο άλλο μας μισό.
Ξεχνάμε να φροντίσουμε τη σχέση με τον σύντροφό μας αλλά και με τον εαυτό μας
Κι επειδή είναι αδύνατο να τα κάνουμε όλα μαζί με επιτυχία, πρέπει κάτι να θυσιάσουμε, κάτι να αφήσουμε για λίγο πίσω. Αναπόφευκτα, ξεχνάμε για ένα μικρό διάστημα τη σχέση με τον εαυτό μας και με το σύντροφό μας. Δεν αφιερώνουμε χρόνο ούτε σε εμάς αλλά ούτε και στον έτερον ήμισυ. Η καθημερινότητα κυλάει μηχανικά με τις δουλειές και τα μωρά να έχουν τον πρώτο λόγο. Ώσπου ένα πρωί, κοιτάμε τον καθρέφτη μας κι αναρωτιόμαστε ποια είναι αυτή που στέκεται απέναντί μας. Κοιτάζουμε τον άνθρωπο που έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι μας κι αναρωτιόμαστε τι απέγινε εκείνος που ερωτευθήκαμε.
Μία συνθήκη που γεννάει ανασφάλειες και συναισθηματικό κενό. Και κάπου εκεί, σ’ αυτήν την χαραμάδα που αφήνουμε να δημιουργηθεί, τρυπώνει ο τρίτος άνθρωπος.
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι η παρουσία του εξωσυζυγικού αλλά το ίδιο το… συζυγικό που γίνεται αυτονόητο και το αφήνουμε στη μοίρα του. Και ειλικρινά, δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Ίσως να μην ξεχνάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή τη σχέση μας. Εξάλλου, καμία σχέση δεν μπορεί να υπάρξει σε βάθος χρόνου εάν δεν τη φροντίσουμε.
Δεν μιλάμε για όσα μας ενοχλούν
Η επικοινωνία είναι το Α και το Ω σε μία οποιαδήποτε σχέση. Μία καλά δομημένη σχέση, μάλιστα, αντέχει όχι μόνο τα καλά αλλά και τα προβλήματα. Ο μόνος τρόπος για να κάνεις μια ανθρώπινη σχέση να παραμείνει υγιής σε βάθος χρόνου, είναι να μπορείς να επικοινωνείς στον άλλον αυτά που σε ενοχλούν, εκείνα που σου λείπουν ή όσα σε καταπιέζουν.
Δυστυχώς, ως κοινωνία, έχουμε το ελάττωμα να μην μιλάμε. Καταπίνουμε όλα εκείνα που μας δηλητηριάζουν, μέχρι που μας πνίγουν και μετατρέπονται σε τοξικές συμπεριφορές: ανασφάλεια, ζήλεια, φωνές ή άσχημοι τσακωμοί.Εκτόξευση κατηγοριών που κλονίζει τα θεμέλια της σχέσης μας, αφήνοντας πάτημα στους ανεπιθύμητους να εισχωρήσουν ανενόχλητοι. Η επικοινωνία, ωστόσο, βασίζεται σε κανόνες που διέπωνται από σεβασμό, ήρεμη ανταλλαγή απόψεων και διαρκή αναζήτηση λύσης για αρμονική συμβίωση, ώστε να μην υπάρξουν ρωγμές και σχέσεις εκτός γάμου.
H ευθύνη μοιράζεται στα δύο…
Κάθε φορά που ακούω για εξωσυζυγικές σχέσεις, πλέον, γνωρίζω πως ο θύτης δεν πρέπει να σταυρωθεί. Η ευθύνη μοιράζεται στα δύο και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε θύτης, ούτε θύμα. Υπάρχουν δύο άνθρωποι που ξέχασαν να βάλουν τα δυνατά τους για να συντηρήσουν όσα ονειρεύτηκαν και αγαπούν.Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά… αρκεί να αφήσουμε στην άκρη τα δάκρυα και τους εγωισμούς.
Όταν θες κάτι πολύ, παλεύεις γι’ αυτό με νύχια με δόντια, σωστά;
