ο δικός μας Μανώλης

Έχουμε μόνιμα και εσφαλμένα την εντύπωση πως η ζωή μας είναι μία αυτονόητη κατάκτηση και τα μύρια όσα δυσάρεστα, συμβαίνουν απλά ... στους άλλους. Ο Μανώλης θύμισε σε όλους μας σήμερα με τον πιο άγριο τρόπο, πόσο ουτοπική είναι αυτή η σκέψη.

Η είδηση που πήραμε από την Τροχαία μιλούσε για ένα ακόμη ατύχημα στον περιβόητο δρόμο του Σκαλανίου. Πριν δέκα χρόνια ακριβώς δύο ακόμη δικοί μας άνθρωποι, μας έκαναν να καρδιοχτυπήσουμε δυνατά με ένα τροχαίο που είχαν εκεί. Ο δρόμος παρελήφθη, δόθηκε σε κυκλοφορία, μόνο που οι τελικές διευθετήσεις του δέκα χρόνια τώρα ... λείπουν. Υπάρχουν σημεία που το οδόστρωμα είναι χαμηλότερο από τις ίδιες τις διαμορφώσεις απορροής των ομβρίων κι αυτό γιατί η τελευταία στρώση ασφαλτοτάπητα ... ξεχάστηκε εντελώς. Αυτά όμως είναι ζητήματα της ... επόμενης μέρας. 

Πίνακας του Μανώλη Αποστολάκη

Ας γυρίσουμε στην σημερινή. Η είδηση λοιπόν έλεγε "σύγκρουση αυτοκινήτου με μηχανή, ένας τραυματίας". Η νέα γλώσσα που διέπει τα αστυνομικά δελτία και την οποία άθελά μας ενστερνιζόμαστε και αναπαράγουμε, δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς. Είναι ψυχρή κι απρόσωπη, όπως ακριβώς κι η επικαιρότητα στις γκρίζες μέρες που ζούμε. Το τηλεφώνημα που ακολούθησε μας τάραξε όλους. Ένας ακροατής του Ράδιο Κρήτη μας ενημέρωσε πως αυτός ο τραυματίας ήταν ο δικός μας συνάδερφος, ο Μανώλης ο Δερμιτζάκης. 

Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος πως αλλάζουν οι διαστάσεις ενός τροχαίου που έμαθες ή άκουσες, όταν το θύμα του είναι ο άνθρωπος που συναντάς καθημερινά τις τελευταίες δεκαετίες στο χώρο της δουλειάς σου. Κι ακόμη δυσκολότερο όταν πριν λίγο μόλις αστειευόσουν μαζί του και του ευχόσουν "Καλό σαββατοκύριακο".

Το Σαββατοκύριακο του δικού μας Μανώλη προβλέπεται δύσκολο. Νοσηλεύεται διασωληνωμένος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο κι ελπίζουμε όλοι πως οι ευχές μας και η πεισματάρικη κράση του θα αποδειχτούν σωτήρια όπλα στη μάχη που δίνει.  Η σκέψη μας κι οι προσευχές των δικών του ανθρώπων ας τον βοηθήσουν να γυρίσει κοντά μας σύντομα.

Μ.Κ.