Απόψεις Για Την Υδρόλυση

Τον συνάντησα χθες στο δρόμο. Στα 86 του πια ο κύριος Κώστας παραμένει αυτό που λέμε "ανήσυχο πνεύμα". Ακούει μανιωδώς ραδιόφωνο, αρνείται πεισματικά να αγοράσει τηλεόραση, έχει "άποψη" φιλοσοφημένη για όσα μας συμβαίνουν κι οι κουβέντες του μοιάζουν πάντα .. στρογγυλές.

- Τι θα γίνει τελικά με τα χημικά; με ρώτησε.

- Δεν ξέρω, όλα δείχνουν ότι αν δεν ξεκίνησαν θα ξεκινήσουν σύντομα την υδρόλυση. Απαντούσα και συνάμα έβλεπα το βλέμμα του να ... αγριεύει.

- Άκου, φταίτε κι εσείς. Πριν γεννηθείς η Πατρίδα με διέταξε να πάω στην Κορέα. Όχι εθελοντής ή μισθοφόρος -όπως νομίζουν μερικοί- αλλά στρατιώτης, που του το ζήτησε η Πατρίδα του να πάει. Και πήγα. Τα σημάδια στο μέτωπό μου είναι από θραύσματα σε ένα ξένο πόλεμο. Τον έκανα δικό μου όμως γιατί πίστευα στην Πατρίδα. Και Πατρίδα μου δεν ήταν οι καραβανάδες που μου δώσανε την εντολή, Ήταν το χωριό μου, που με προτιμούσε νεκρό παρά δειλό. Ήταν το νησί μου, που ντρόπιασε τον Γερμαναρά και απήγαγε τον Κράιπε. Ήταν κι η θάλασσά μου, που όπου κι αν ζήταγε θα πήγαινα για να την κάνω περήφανη. Αλλά δεν είχα και τίποτα να χάσω, εκτός από την αξιοπρέπειά μου. Δεν είχα σπίτι, λεφτά στην Τράπεζα, δουλειά στρωμένη, αυτοκίνητο. Τίποτα. Μόνο την ευχή της μάνας μου είχα, που μου 'πε "Πήγαινε γιε μου και κοίτα να μην ντροπιάσεις τους προγόνους σου". 

Σταμάτησε και με ξανακοίταξε κατάματα.

- Ήμουν τυχερός ! Εσείς είστε άτυχοι.

Το ΄πε και με προσπέρασε ταυτόχρονα, φεύγοντας χωρίς να περιμένει απόκριση. 

Μ.Κ.