Ευδοκίμηση

"Όλα είναι θέμα Παιδείας" έλεγε κάποτε ένα εύστοχο σλόγκαν του αρμόδιου Υπουργείου. Πράγματι. Μόνο που πέρα από εμάς -και το Υπουργείο που εφηύρε το σλόγκαν- το ... μυρίστηκαν και πολλοί άλλοι. Έτσι φτάσαμε τα σχολεία να υπολειτουργούν και να αποδομούνται, οι μαθητές ανά τάξη να πληθαίνουν, τα βιβλία να μοιάζουν ... μαγικές εικόνες, οι δάσκαλοι να ... αναμένονται στα μέσα της χρονιάς και τα φροντιστήρια να είναι ο μόνος θεσμός που λειτουργεί απρόσκοπτα. Και προ καιρού μας σόκαρε η διαπίστωση πως τα ελληνόπουλα σε κάτι διεθνή τεστάκια  (πατάμε για να διαβάσουμε την έρευνα της PISA και τα αποτελέσματά της) έρχονται τελευταία και καταϊδρωμένα. Διάβασα βέβαια την άποψη του κ. Μπαμπινιώτη επ' αυτού  αλλά ομολογώ πως δεν με καθησύχασε.

Κι επειδή περίσσεψε η υποκρισία τελευταία και κάποιοι επιμένουν πως για την δική τους ανεπάρκεια φταίνε οι μαθητές που έχουν μανία με την κατάληψη, θυμήθηκα συνειρμικά την περιπέτεια της Παιδείας όπως την έζησε -στο περίπου έστω- η γενιά μας. Τότε που οι παλιότεροι θύμωναν με τις δικές μας ελλείψεις και την λεξηπενία μας. Και κυρίως θύμωναν με τις καταλήψεις μας. Αντί να σταθούν από τότε στο πλευρό μας μπας και είχαμε καταφέρει να φτιάξουμε καλύτερα σχολεία για τους επόμενους, δηλαδή τους σημερινούς μαθητές ή με πιο απλά λόγια τα ίδια μας τα παιδιά. Τότε βαυκαλιζόμουν να ...