Λαμπέτη

Δεκαετία του 70. 
Τα πρωινά της Κυριακής πηγαίναμε βόλτα στο Μοναστηράκι. Όχι σπουδαία ψώνια. Απλά να .. μυρίσουμε τον αέρα του παζαριού και να ψαχουλέψουμε την πραμάτεια στους πάγκους. Τότε το Μοναστηράκι δεν ήταν ο τόπος της "Black Magic" αγοράς, αλλά ένα ατέλειωτο κυριακάτικο πανηγύρι. Τα μαγαζιά με τα τζιν και τα μακό ήταν λιγότερα και τα παλαιοπωλεία δέσποζαν ολούθε.

Κάπου ανάμεσα σε εκείνες τις Κυριακάτικες περιπλανήσεις αποκτήσαμε το πρώτο μας επιτραπέζιο ραδιόφωνο. Παραμονές του Πάσχα κι είχα σταθεί πεισματικά μπροστά του -με τον μοναδικό τρόπο που "στρατοπεδεύουν" τα παιδιά- και δεν ξεκόλλαγα. Το ραδιόφωνο άλλωστε, κόστιζε πολύ περισσότερο από όλη την σειρά του "Ήλιου"(διάσημη εγκυκλοπαίδεια της εποχής) που ήθελαν οι γονείς μου να μου χαρίσουν. Το παζάρευα παρακλητικά μόνη μου με τον παλαιοπώλη κι εκείνος γέλαγε με το νάζι και το πείσμα μου. Ποιός κέρδισε στο παζάρι δεν θυμάμαι. Σημασία είχε ότι το ραδιόφωνο πέρασε στην κατοχή μου.
Μπήκε στο σαλόνι, πάνω στο σύνθετο, στολίστηκε με σεμεδάκια και τα επόμενα χρόνια ενώ οι οπαδοί της τηλεόρασης στο σπίτι πλήθαιναν, απόμεινα η μοναδική πιστή λάτρης του.

Μιλώντας στους νεώτερους για την γοητεία του είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι σήμαινε ραδιόφωνο στις εποχές προ .. ιδιωτικών σταθμών.