Ο Θεός Των Μικρών Πραγμάτων

Έχουν τα αντικείμενα κομμάτια απ' την ψυχή μας;
Την ιδέα μου 'βαλε ο Κ.  Έχει στο πρώτο συρτάρι του γραφείου του μία πένα. Παλιά πένα. Χρονεί δύο δεκαετίες και βάλε. Έβαλε κάποτε την πρώτη του υπογραφή μ' αυτήν. Τότε δεν του 'χε καν περάσει απ' το μυαλό πως χρειάζεται μία υπογραφή με ... πένα. Κι όμως η ανάγκη προέκυψε. Έτρεξε λοιπόν με τον πρώτο μισθό να αγοράσει πένα. Μία μαύρη με επίχρυσο δέσιμο στο κέντρο της, που έπαιρνε τεράστιες αμπούλες από ένα μαβί περίεργο μελάνι.

Τη στόλισε στο γραφείο του και απόμεινε να την κοιτάζει για ώρα. Μετά έβαλε εμπρός του ένα λευκό χαρτί. Τελετουργικά την κράτησε πάνω στη λευκή σελίδα προσπαθώντας να υπογράψει. Μάταια. Η πένα δεν συνεργαζόταν. Έμεινε χαραγμένο το αποτύπωμα χωρίς μελάνι στο χαρτί. Ξαναδοκίμασε. Τη γύρισε λίγο πλαγιαστά. Την πάτησε πιο δυνατά. Η πένα διαμαρτυρήθηκε και μουτζούρωσε τα πάντα.
Άλλο χαρτί. Άλλη προσπάθεια. Πιό απαλά. Η πένα γελούσε και τον κορόιδευε. Μία έγραφε και μία σταματούσε. Ο Κ. εκνευρίστηκε. Της έδωσε μία και την έστειλε στο καλάθι των αχρήστων. Μετά την ξέχασε. Πιάστηκε με την δουλειά. Ανέβαλε και την υπογραφή. Το μεσημέρι ήρθε η καθαρίστρια. Την έβγαλε από το καλάθι και του είπε ολόχαρη:
-Βρήκα την πένα σας.