Προσωπικη Εμπειρια

Σου έχει τύχει δεν μπορεί; Να κάθεσαι αμέτοχος στη γωνιά σου και να παρατηρείς γύρω σου συμπεριφορές, φάτσες, κουβέντες. Προσωπικά το βρίσκω συχνά από διασκεδαστικό ως ενδιαφέρον.
Απόγευμα στην παραλία. Σε μία από τις ... προς πώληση της Κρήτης. Ξαπλωμένη στην πετσέτα και βυθισμένη στο ανάγνωσμα. Κι η παραλία να γεμίζει επικίνδυνα, απειλώντας κάθε έννοια ηρεμίας. Μία χούφτα πιτσιρικάδες με κουβαδάκια (οι μόνοι ίσως συμπαθείς και αμέτοχοι στο "ηχοέγκλημα"). Παραδίπλα οι μαμάδες. Πασαλείβονται με αντηλιακά, φορούν καπέλα και αρχίζουν το "Λαλάκη, όχι στα βαθιά μωρό μου". Ο χώρος τους ανήκει!!!
Δεξιά τους ο κλασσικός τύπος "είμαι ωραίος και έκανα μπόλικη γυμναστική για να 'ρθω". Κορδώνεται, τεντώνεται, αφήνει το νερό να κυλά ανέμελα πάνω στους 20 γυμνασμένους μύες του (ποντίκια και κοιλιακοί αφαιρέθηκαν). Το δε μαγιό διαμαρτύρεται για την ανυπαρξία του ρόλου του. Όχι σαν κι εκείνα της Μυκόνου, αλλά στο περίπου. Και η γλώσσα του σώματος κραυγάζει:¨Είμαι εδώ. προσέξτε με". Και τον προσέχουν. Ο χώρος του ανήκει!!!

Τον αποδιοργανώνει για λίγο η έλευση της κοπέλας που θρονιάζεται κοντά του. Απλώνει την πετσέτα της τελετουργικά. Γδύνεται ακόμη πιο τελετουργικά. Το αντηλιακό της .. νέα τελετουργία. Που όμως διακόπτεται από τον θόρυβο του κινητού. Και τότε αρχίζει να μιλάει. Δυνατά.
-Έλααα Μπάμπ'. Ήρθαμ'. Ναι βρε, στην θάλασ' είμ'. Δε σ' ακούω κ_λά.
Συνεχίζει να ουρλιάζει στο ακουστικό γιατί ... εκείνη δεν τον ακούει κ..λά. Και βέβαια ο χώρος της ανήκει!!!
Την προσπάθειά της να ακούσει δυσκολεύει η άφιξη ενός τζετ σκι. Ο νεαρός κάνει ......