Ρεπούση

Θυμάμαι τη φίλη μου την Κατερίνα να αφηγείται ένα περιστατικό με μαθητή της Ά Λυκείου, στο μάθημα της Ιστορίας. Κάπου στο τέλος της χρονιάς έξαλλος, επειδή ήταν αδιάβαστος, της είπε κατάμουτρα: « Έλεος, κυρία, τόσα μαθήματα έχουμε κάνει για τον Πελοποννησιακό πόλεμο και δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί… Αυτός ο Θουκυδίδης είναι τελείως άσχετος και ξενέρωτος!».

 

Πράγματι, το παιδί είχε δίκιο. Διαβάζεις, διαβάζεις και δεν μπορείς να πας με το μέρος κανενός. Ούτε με τους Σπαρτιάτες ούτε με τους Αθηναίους ούτε με τους συμμάχους τους. Εκεί που θαυμάζεις τον Λύσανδρο, σου προκύπτει φιλαράκι των Περσών, εκεί που συμπαθείς τον Θηραμένη ανακαλύπτεις ότι είναι προδότης και στο τέλος αυτό που σου μένει είναι ένα μεγάλο κενό γεμάτο αίμα, δολοπλοκίες, βαρβαρότητα, πολιτικές ανατροπές και σφαγές, πολλές σφαγές αμάχων και συμπολιτών.

Άντε, τώρα, να καταλάβει ο μαθητής ποιον θα υποστηρίξει. Αυτός τα προηγούμενα χρόνια έμαθε για καλούς Έλληνες και για κακούς «άλλους». Συνήθισε σε μια κατάσταση «Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός». Πώς να αντιληφθεί τώρα, τον «ιστορικό υλισμό» του Θουκυδίδη…

Σ΄ αυτό τον κόσμο της πόλωσης που μας έφτιαξε το «εθνικό» σχολείο και συνέχισαν τα «πατριωτικά» μίντια, χωράνε άνετα η Ρεπούση, ο Κασιδιάρης, ο Άνθιμος και ένα σωρό άλλοι «ερμηνευτές» της Ιστορίας. Δε χωράει όμως ο Θουκυδίδης, ο Χέγκελ, ο Μαρξ, ο Ένγκελς και άλλοι εκπρόσωποι της ανθρωπιστικής Ιστορίας.