Υενεδ

Την κοίταζα μ' άλλο μάτι σήμερα. Θρονιασμένη στο σαλόνι μου και στη ζωή μου όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου. Πρόθυμη να με ψυχαγωγήσει κάποτε, να με ενημερώσει άλλοτε, να με αφήσει να την στήσω στον τοίχο εσχάτως. Ατάραχη κι ακάθεκτη. Μία "θεότρελη σαραντάρα" plus πια, που όμως με πήρε από το χέρι στα μικράτα μου και μεγαλώσαμε μαζί. Τότε με θάμπωνε ακόμα με τη μαγεία της. Και σίγουρα τη θάμπωνα κι εγώ, καθώς της υποσχόμουν αιώνια πίστη κι αφοσίωση. Ο κόσμος σαν να ανήκε και στις δυό μας. Να τον κατακτήσουμε και να μας κατακτήσει. Να τον αλλάξουμε και να μας αλλάξει. Η απόλυτη διαδραστικότητα!

Πρέπει να έκλεινα την πρώτη μου πενταετία όταν κατέφτασε. Συσκευασμένη σε μία τεράστια χαρτόκουτα και συνοδευόμενη από ένα τραπεζάκι τροχήλατο. Οι μεταφορείς την κρατούσαν με δέος και την απίθωσαν καταμεσής στο σαλόνι. Πάλευαν ώρες μετά να στήσουν την κεραία της στην ταράτσα, γλιστρώντας ανάμεσα στα κεραμίδια και βρίζοντας. Στεκόμουν εμβρόντητη μπροστά της κι αδυνατούσα να καταλάβω τι θαυμαστό μπορεί να μου προσφέρει. Χάιδευα με το χέρι μου τα αρχικά της σαν να συστηνόμασταν δειλά: F.P. (Μία Ιταλίδα από την Κυψέλη ... έλεγε ο πατέρας μου χρόνια μετά).

Και κάποτε η οθόνη άνοιξε. (Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ γιατί η ταινία αρχίζει ....)