Λευκά πουκάμισα για να κάνουν ... συνειρμούς με την εντιμότητα

Ανέβαινε όμως και ανέλυε προγράμματα. 
Δεν έλεγε "θα" κάνουμε πριν εξηγήσει όσα είχε ήδη κάνει. 

Και δεν χρειαζόταν και πολλές εξηγήσεις. 
Το υπαρκτό έργο μιλάει από μόνο του. 

Με το ανύπαρκτο είναι που χρειάζονται τα πολλά λόγια.

Ο Γιάννης Δομνάκης δεν υπάρχει πια. Όσοι τον προφτάσαμε -και μάλιστα σε εποχές που φτιάχναμε πρότυπα-

φυλάξαμε την εικόνα του πλάι σε μερικά συνώνυμα ήθους που μας δίδαξε με τη στάση του. 

Κάθε φορά στις Δημοτικές εκλογές την ανασύρω αυτή την εικόνα. Σαν μεζούρα. Να μετρήσω τα τρέχοντα.

Ο Γιάννης Δομνάκης δεν ήταν τηλεοπτικός αστέρας (αμφιβάλλω αν βγήκε ποτέ στην τηλεόραση).

Αρχιτέκτονας ήταν (πόσο αντιφατικό να επαγγέλλεσαι σχέδια σε εποχές .. αριθμών).

Τον θυμάμαι συχνά με ένα γκρίζο κουστούμι. Τότε δεν χρειάζονταν τα κραυγαλέα λευκά πουκάμισα για τους συνειρμούς της εντιμότητας. 

Και το γκρι δεν ήταν το χρώμα της πολιτικής σοβαροφάνιας.
Ήταν το χρώμα των φουγάρων μίας γκρίζας γειτονιάς, που πάλευε να ανασάνει πλάι στα εργοστάσια.
Κι ο Δήμαρχός της ήταν ένας από μας. Τα παιδιά του έπαιζαν μαζί μας στο διάλειμμα κι η γυναίκα του ψώνιζε στον μπακάλη της συνοικίας.

Αφόρητοι λαϊκισμοί, θα πει κανείς.

Έτσι δεν μάθαμε να κομπάζουμε σκωπτικά για όσα απλά κι αληθινά ήταν το μέτρο μας κάποτε; 

Τώρα φυσικά και είναι ύποπτο να εμφανιστεί η γυναίκα του Δημάρχου στο συνοικιακό μπακαλικάκι.

Όπως ύποπτο είναι να κάνουν περίπατο τα παιδιά του στο δημόσιο σχολείο.

(Εδώ κοτζάμ αρχηγός αριστερού κόμματος και δεν καταδέχτηκε να τα στείλει εκεί).
Οι υποψήφιοι των Δημοτικών μας επιλογών πια είναι οι "επιτυχημένα" αναγνωρίσιμοι.

Και δεν μιλώ για τις μικρές τοπικές κοινωνίες αλλά γενικότερα.

Ο Απόστολος Γκλέτσος, η  Βάνα Μπάρμπα, η Βάσια Τριφύλλη, η Άντζελα Γκερέκου, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Αυτοί που τραγουδούν και παίζουν καλά. Αυτοί που "γράφουν" στο  γυαλί. 

Οι ηλικίες τους δεν έχουν καμία σημασία. 

Άκουσα πρόσφατα ότι καταργήθηκαν εντελώς από τα διαφημιστικά τους έντυπα. 

Επίσης σημασία δεν έχουν οι γνώσεις τους. 

Αναφέρονται όλο και σπανιότερα ή μονολεκτικά. «Ηθοποιός". "Τραγουδιστής". "Δημοσιογράφος". 

Τα οράματα και τα σχέδιά τους, κι αυτά ατονούν ως ... must.
Αλλά ποιός νοιάζεται.

Αφημένοι στη μοιρολατρία των επιλογών μας προκρίνουμε τους λαλίστερους, τους τσαμπουκάδες και τους τηλεδιάσημους. 

Συμβιβασμένοι στο βάθος με την ιδέα ότι ο στόχος τους μας είναι αδιάφορος, καθώς η δική τους ευημερία δεν συνάδει με την δική μας.

 Κι αυτός ο συμβιβασμός μας είναι ήδη το κλειδί της επιτυχίας τους.
Και στην κατά Μικρούτσικο εκδοχή (Θάνο όχι Ανδρέα):

Όλα τα καταπίνουμε, χάρη στους βλάκες δίνουμε.
Μα αυτοί μπήκαν στο αίμα μας και στον καπνό που πίνουμε.
 

Μ.Κ.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.