Γιάννης Δομνάκης
Λευκά πουκάμισα για να κάνουν ... συνειρμούς με την εντιμότητα
Μέρες ... προάγγελοι Δημοτικών εκλογών και Ευρωεκλογών. Κι Εθνικών ίσως. Πόσο πια να μη νοιάζεται κανείς;
Αν δεν σε ταρακουνήσουν οι φωνές και οι χάριν του θεάσθαι
τηλεδιαπληκτισμοί, όλο και κάποια είδηση θα τραβήξει την προσοχή σου στα καθημερινά ακούσματα.
Και το επόμενο διάστημα όλο και κάποιο φυλλάδιο θα προστεθεί στη ρύπανση της ζωής σου.
Όλο και κάποιος υποψήφιος θα κραυγάζει κάπου γύρω σου, διεκδικώντας ψήφο και σημασία ταυτόχρονα.
Παρατηρώ με προσοχή την μετάλλαξη των εκλογικών σκηνικών μας.
Θυμάμαι στην …αλλούθε γειτονιά μου πως έβγαινε για τρεις (!!!) τετραετίες ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος ως Δήμαρχος.
Σε μία περιοχή που υπήρχαν πρόσφυγες που τα κουτσοβόλευαν, δεξιοί που τα καλοβόλευαν και σοσιαλιστές που ήλπιζαν να τα καλοβολέψουν. Όμως τον ψήφιζαν όλοι!
Δεν ήταν ο μπαλκονάτος κι αεράτος τύπος της χαιρετούρας. Κάθε άλλο.
Ένας βασανισμένος τύπος των εξοριών και της Μακρονήσου ήταν, με αριστερό έντιμο
παρελθόν και μόνες περγαμηνές την μόρφωση και τη σοφία του χαρακτήρα του.
Παραμονές των εκλογών οι ανάγκες της εκστρατείας τον έσερναν και στα μπαλκόνια.
Τον κοιτούσες και το 'νοιωθες ότι ήταν εκεί με το ζόρι.
