Νίκος Ρωμανός: Ένας ... ευαίσθητος ληστής και η ιστορία του
30.11.2014 - 10:12
Ο Υπουργός δήλωσε πως υπάρχει χρηματικό έπαθλο. Ο Νίκος Ρωμανός δεν το δέχτηκε. Ζήτησε μόνο ... άδεια να παντρευτεί. Και τα κατάφερε. Η τελετή έγινε μέσα στις φυλακές Αυλώνα, όπου στις 8 Αυγούστου 2014 παντρεέτηκε τη 18χρονη Β.Ν.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας δήλωσε περήφανη για τον νεαρό έγκλειστο φοιτητή της κι ο Υπουργός Δικαιοσύνης είπε: "Η πολιτεία δεν κάνει διακρίσεις στα θέματα σπουδών. Είναι αξιέπαινος που ακολούθησε τις συμβουλές των δασκάλων του και εργάστηκε σκληρά για να πετύχει την εισαγωγή του σε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.".
Σ' αυτή την Πολιτεία ο Νίκος Ρωμανός κατέθεσε αίτημα φοίτησης, ζητώντας να παρακολουθήσει πλέον τα μαθήματά του με όποιο τρόπο κρίνουν πρόσφορο οι σωφρονιστές του.
Μοιάζει σχεδόν αυτονόητο πως αφού τον είχαν τόσο συγχαρεί οι πολιτικοί ιθύνοντες η λύση θα βρισκόταν. Όμως όχι. Ο Νέος σωφρονιστικός κώδικας και οι περίπλοκες διατάξεις του δεν προβλέπουν εκπαιδευτικές άδειες. Έτσι το αίτημα του απορρίφθηκε. Κι ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας.
Το "σύστημα" του απέδειξε για μία ακόμη φορά το σκληρό κι ανάλγητό του πρόσωπο. Σήμερα, είκοσι μέρες μετά, είναι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Πίστεψε απλώς πως σωφρονισμός σημαίνει να έχεις την ευκαιρία να βγεις καλύτερος στην κοινωνία και να πληρώσεις με στέρηση ελευθεριών την ποινή σου. Όμως στην περίπτωσή του το τίμημα θα είναι η ίδια του η ζωή. Όχι γιατί ο ίδιος δεν έκανε τα σωστά βήματα, αλλά γιατί αυτό που επαγγέλλεται χρόνια το σύστημα σωφρονισμού δεν υπάρχει: δεν βγάζουμε στην κοινωνία ανθρώπους που μετά τη φυλάκισή τους έχουν μία δεύτερη ευκαιρία να ενταχθούν στην κοινωνία. Βγάζουμε εξαγριωμένους εγκληματίες που εκδικηθήκαμε βάναυσα για το όποιο λάθος τους, στερώντας τους όχι μόνο την ελευθερία τους αλλά ένα κομμάτι της ψυχής τους, το πιο καλό και το πιο ανθρώπινο.
Ο Νίκος Ρωμανός, δεν παύει να είναι ένα παιδί που έκανε τη διαφορά μέσα από το κελί του. Διάβασε, πέρασε και ζήτησε απλά να του επιτραπεί να μορφωθεί. Να βγει καλύτερος από τη φυλακή του. Κι αν η Πολιτεία μας -η συντεταγμένη και ευνομούμενη- δεν υποκρίνεται όταν λέει πως αυτό ακριβώς επιδιώκει από το σωφρονιστικό της σύστημα ΠΡΕΠΕΙ να τον αφήσει να κάνει το όνειρό του ΠΡΑΞΗ. Γιατί αυτό το όνειρο ταιριάζει στην έννοια της Δικαιοσύνης και του Δικαστικού μας πολιτισμού. Γιατί μόνο έτσι οι φιλήσυχοι πολίτες θα νοιώθουν ασφαλείς και ήρεμοι. Όταν ξέρουν πως η Πολιτεία τους, δίνει τη δυνατότητα στους λιγοστούς Ρωμανούς να βγουν από τη φυλακή τους καλύτεροι από όταν μπήκαν. Κι αν εδώ βρέθηκε ένα παιδί που πίστεψε σ' αυτό το όνειρο, χρέος όλων μας είναι να σταθούμε πλάι του. Κι αν δεν πιστέψουμε πως τα "σχολεία κλείνουν τις φυλακές" τότε θα δεχτούμε οριστικά πως οι "φυλακές κλείνουν τα σχολεία".
Υ.Γ. Ο Νίκος Ρωμανός είναι -κατά μία έννοια- το παιδί της κοινωνίας που εμείς φτιάξαμε. Το παιδί που στάθηκε πλάι στο φίλο του που σκότωσαν οι αστυνομικοί μας. Το παιδί που έσπασε από οργή της βιτρίνες μας. Το παιδί που ξέφυγε στο περιθώριο, για να μας εκδικηθεί. Κι είναι το ίδιο παιδί που επέστρεψε και χώθηκε στα βιβλία του μέσα από το κελί που εμείς το κλειδώσαμε. Του χρωστάμε λίγο φως από ένα παράθυρο, για να ξαναβρεί την πόρτα να γυρίσει κάποτε καλύτερος. Αν δεν γυρίσει όμως το σκοτάδι του, θα 'ναι και δικό μας σκοτάδι. Όπως εκείνο του "ευαίσθητου ληστή".
Μ.Κορνάρου
