ένας ευαίσθητος ληστής

Δεν συμπαθώ τους τρομοκράτες. Ούτε τους ανθρώπους που θαρρούν πως το περιθώριο και τα "αντάρτικα πόλεων" είναι προτιμότερα από τον καθημερινό (μάταιο ίσως) αγώνα με τις αντιξοότητες της ζωής. Θαυμάζω όμως εκείνους που μέσα από τα λάθη τους, βρίσκουν τη δύναμη να γίνονται πραγματικά καλύτεροι. Και κυρίως θαυμάζω όσους καταφέρνουν να μας δείξουν πως μπορεί μία λάθος εκκίνηση να ανοίξει ένα νέο δρόμο που το κοινωνικό μας σύστημα δεν είχε καν φανταστεί. Μ' αυτό το πρίσμα και τον σύντομο πρόλογο βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού. Ένα νέο παιδί, που στην εφηβεία του ακόμη σημαδεύτηκε από τον κρότο ενός όπλου που σκότωσε τον καλύτερό του φίλου, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Τότε οι πιτσιρικάδες μίας ολόκληρης χώρας θύμωσαν. Βγήκαν για μέρες στους δρόμους και άφησαν την οργή τους να ξεσπάσει. Ένα μικρό παιδί είχε πέσει νεκρό από πυρά αστυνομικού, χωρίς κανένα λόγο. Ο Νίκος όμως ήταν δίπλα του κι εκείνη η σφαίρα σημάδεψε και τη δική του καρδιά. Το επόμενο διάστημα στις δίκες που ακολούθησαν δεν εμφανίστηκε ως μάρτυρας και τα ίχνη του χάθηκαν επί χρόνια. Όμως ήταν προφανές ότι αυτή η υπόθεση τον σημάδεψε και πιθανότατα τον οδήγησε σε δρόμους έντονης αμφισβήτησης του συστήματος.