Στην πόρτα ο Άη Γιώργης με ένα χαμόγελο γεμάτο κατανόηση ... (βίντεο)

Μπήκαμε στο εκκλησάκι. Ο χώρος λιγοστός αλλά τα πρόσωπα που συνωστίζονταν είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο δημοφιλής πρώην Νομαρχιακός σύμβουλος. Μπήκε με μία κουστωδία, έκανε τις "δημόσιες σχέσεις" του στα γρήγορα με τον Άγιο και βγήκε στο προαύλιο να συνεχίσει το ίδιο έργο με τους πιστούς του. Μαυροφορεμένες γριούλες δίπλα σε παιδιά και εγγόνια που ρθαν από την πόλη για τον Εσπερινό. Ένας γέροντας που έμοιαζε να κοιμάται πλάι στο στασίδι του ψάλτη. Ένας άλλος που στηριζόταν στο "πι" και έμενε πεισματικά όρθιος, παρ' ότι έσπευδαν όλοι να του προσφέρουν μία από τις λιγοστές θέσεις καθημένων. Γυναίκες που άφηναν ένα τσουκάλι στη μέση και πήγαιναν να προσκυνήσουν την εικόνα. Κάναν μία βιαστική περασιά με την ποδιά της κουζίνας ζωσμένη στη μέση τους. Μεσόκοπες που ντύθηκαν τα "καλά" τους -κυριακάτικα παλιομοδίτικα ταγιέρ- για να τιμήσουν την περίσταση. Νέες και σύγχρονες κοπέλες που 'ρθαν με σόρτς και εξουθενωτικά ντεκολτέ, ελπίζοντας ότι ο Άγιος .. τις πάει, ως έχουν. Μία μικρογραφία κοινωνίας που τα είχε όλα.

Ο Εσπερινός είχε έναν τόνο χαρούμενο. Σχεδόν αναστάσιμο. Στο τέλος του παρατήρησα πως μοιάζαμε όλοι πιο ανάλαφροι. Κινήσαμε απέναντι για το καφενεδάκι του χωριού. Πιάσαμε κι εκεί "στασίδι" και "κοινωνήσαμε" όση ρακή αντέχαμε. Η Στέλλα καθόταν πλάι μου. Σήκωσα το ποτήρι και της ξανάπα "να ζήσει ο γιος σου, Στέλλα". "Αμήν" μου απάντησε και σηκώθηκε απότομα. "Πάω να δω τι κάνει απόψε" είπε και κίνησε να φύγει. Κοντοστάθηκε στην πόρτα του καφενείου και είπε δυνατά: Αύριο θα του κάμω γιορτή κι είστε όλοι καλεσμένοι.

Σάστισα όταν άκουσα τις απαντήσεις τους. Η φιλενάδα μου τράβηξε την καρέκλα κι ήρθε πλάι μου: "Δεν πρόλαβα να στο πω. Η Στέλλα έχασε το γιο της πριν από 9 μήνες. 18 ετών. Σε τροχαίο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει που βρίσκει το κουράγιο να αντιμετωπίζει τόσο ψύχραιμα την κατάσταση. Έβαλε ένα παγκάκι και ένα τραπέζι πλάι στον τάφο του. Οι φίλοι του πάνε συχνά και του κάνουν παρέα. Κι η Στέλλα κάθεται με τις ώρες εκεί και του μιλάει".

Έμεινα σαστισμένη να σκέφτομαι πόσο καλά χωρατεύει η ζωή μαζί μας. Όλο το απόγευμα με κέρδιζε η ζωντάνια της. Κεφάτος άνθρωπος, σκεφτόμουν. Χαλαρός, απροβλημάτιστος. Της έβγαλα νοερά το .. καπέλο. Δυνατός άνθρωπος η Στέλλα.

Στην παρέα μας προστέθηκε ο γέροντας με το "πι". Παλιός κοινοτάρχης του χωριού, θείος της φίλης μου με καταγωγή από τη Ρόδο. "Πως και ήρθατε απόψε;, μας ρώτησε. Η κουβέντα μας γύρισε στο όνειρο του μεσημεριού. "Ανηψιά έχεις πάει στον Αρχάγγελο της Ρόδου; Εκεί υπάρχει μία εκκλησία του Άη Γιώργη του Σιδερά. Οι πιστοί τον είπαν έτσι γιατί ζητούσε στα ονείρατά τους να του πάνε πέταλλα για το άλογό του. Ο δρόμος ανηφορίζει όπως ακριβώς τον περιγράφεις. Με πέτρινες πεζούλες που σχηματίζουν μονοπάτι από σκαλοπάτια. Αλλά παράξενο που ο Άγιος δεν σου ζήτησε πέταλλο".

Είχα ένα σκωπτικό μειδίαμα όσο διαρκούσε η "εξήγηση" του ονειροκρίτη, ώσπου ο γέροντας κοίταξε και μένα και ξαναρώτησε: Κι εσύ, γιατί ήρθες απόψε;

- Ε τυχαίο ήταν, είπα. Να της κάνω παρέα.

- Έχεις ξανάρθει στον Άη Γιώργη;

- Ναι, πριν από χρόνια. 

- Χμ χρόνια ε; Μοιάζουν τυχαία μερικά πράγματα μα δεν είναι. Εμείς τα βλέπουμε τυχαία μα ο Σιδεράς καλεί όποιον θέλει στη γιορτή του. 

Εκεί ακριβώς ξεμύτισαν οι λύρες και με έσωσαν:

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί