Τι με κοιτάζεις μ' αυτά τα μάτια;

Άρχισα τα επιχειρήματα περί εξοχής, ησυχίας, θάλασσας (αυτό με τη θάλασσα τον ενθουσίασε για λίγο) . Νόμιζα ότι το ξεπεράσαμε. Έμεινε σιωπηλός και επαναπαύτηκα. Ώσπου ξαφνικά μου λέει:
- Βίντεο κλάμπ έχει δίπλα στο σπίτι σου;
Κάγκελο εγώ. Η ερώτηση μυρίζει .. παγίδα. Έχει γούστο το video club να είναι "must" για να κάνεις μπέιμπι- σίτινγκ; Yποψιασμένη πια .. αρχίζω να απαντώ με ερωτήσεις.
- Τι χρειαζόμαστε από το video club;
- Τον Νέμο, οπωσδήποτε.

Μάλιστα, σκέφτομαι. Και αρχίζω τους κύκλους για να ξαναβγώ στην Εθνική. Και πήγαμε στο video club. Και με έκπληξη είδα τον Δημητράκη να με ξεμπλέκει στα .. δύσκολα. Εξήγησε ακριβώς τον τίτλο και ζήτησε το μεταγλωττισμένο DVD. Και αφού ... εφοδιαστήκαμε κατάλληλα δεν είχε πλέον αντίρρηση να πάμε σπίτι. Στη διαδρομή σκεφτόμουν αν και κατά πόσον θα 'πρεπε να καθίσω πλάι του να δω κι εγώ τον περιβόητο ... Κάπταιν Νέμο του Ιουλίου Βέρν (τόσο άσχετη ήμουν). Πάντως, καλή επιλογή, κατέληγα. Τουλάχιστον ήθελε Βέρν και όχι .. Νιντέντο.
Μετά από μία σύντομη ξενάγηση και διάφορα ευτράπελα που μεσολάβησαν (ο Δημήτρης μπαινόβγαινε τρέχοντας στα μπαλκόνια, ώσπου "πέρασε" κυριολεκτικά μέσα από μία σίτα)
κάποτε φτάσαμε στην ώρα της ευλογημένης κούρασης. Καταλάγιασε η μανία του για παιχνίδι και εξερεύνηση και σωριάστηκα κι εγώ κατάκοπη δίπλα του στον καναπέ.

Αποφασίσαμε να πλυθούμε, να αλλάξουμε και να φάμε. Συμφωνήσαμε ότι πεινούσαμε κι οι δύο σαν .. λύκοι. Και δόξα τω Θεώ ό,τι είπαμε το κάναμε. Και μετά ήρθε η ώρα της κουβέντας.
Πέρασα κανά δύο ανακρίσεις από αυτές που μόνο η παιδική αφέλεια μπορεί να θέσει ωμά και εύστοχα κα μετά ήρθε η κουβέντα στα παιδικά παιχνίδια.
Ο Δημήτρης λοιπόν, έμαθα ότι λατρεύει το game boy του, αλλά "η μαμά δεν τον αφήνει να το χορτάσει". Παίζει επίσης παιχνίδια στο κινητό του (ναι, έχει κινητό και γράφει μηνύματα σε χρόνο DT).
Τρελαίνεται για το .. Μπόμπ το Μάστορα κι όταν τα βαρεθεί αυτά λύνει κανένα εύκολο Sudoku. Χάζεψα. Εγώ τι έκανα στην ηλικία του;
- Βρε Δημήτρη, "Μήλα" έπαιξες ποτέ; "Αμπάριζα"; "Κουτσό" με κιμωλία; Τα τζιτζίλια κι οι γαλατάδες σου λένε κάτι; Τα κουρσούμια έστω;
Έπρεπε να συγκρατηθώ αλλά .. μου βγήκε αυθόρμητα κι ο Δημήτρης με κοίταζε παραξενεμένος.
- Τι είναι αυτά; ρώτησε.
- Τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς, του είπα.
- Α ... κατάλαβα. Παιχνίδια των μεγάλων ε; Οι γονείς μου παίζουν σκράμπλ, μου απάντησε.

Άντε να του εξηγήσεις τώρα.
Τι γίνανε τα παιδικά μας παιχνίδια, γ@μώτο;
Εκείνα που κεντούσαν μελανιές στα γόνατα και οι φωνές μας γέμιζαν τις γειτονιές. Θυμήθηκα τις εποχές που φτιάχναμε τα πατίνια. Δύο ξύλα και ρουλεμάν.
Και έπειτα στην κορυφή της ανηφόρας για δοκιμή. Κι ο θόρυβος εκκωφαντικός...
Αχ σαν να καταλαβαίνω γιατί η Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε τα "παιδικά παιχνίδια" Κάτι να μείνει να μας τα θυμίζει. 

Έτσι την είδαμε την ταινία. Εγώ γιατί δεν ήξερα τι να του πω κι εκείνος γιατί τον "γουστάρει" πολύ τον Νέμο. Έμαθα βέβαια ότι δεν είναι και ... Ιούλιος Βερν αλλά την βρήκα πραγματικά απολαυστική.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.