Νέμο

Όταν τα ζώα βρίσκονται μπροστά στον
καθρέφτη δημιουργούνται ξεκαρδιστικές
εικόνες. Οι αστείες στιγμές που...

Η φίλη μου μπήκε στο Μαιευτήριο το βράδυ του Σαββάτου. Καισαρική προγραμματισμένη για Δευτέρα. Ξαφνικά προέκυψε η ανάγκη κάποιος να κρατήσει το γιο της για το βράδυ της Κυριακής. Ο σύντροφός της έχει εστιατόριο και θα τελείωνε αργά. Προσφέρθηκα. Άλλωστε, τον Δημήτρη τον ξέρω από μωρό. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν να κρατήσω ένα παιδί για ένα βράδυ; Την απάντηση την έλαβα εξ' αρχής. Επέμενε να καθίσει στη θέση του συνοδηγού κι όχι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ πάλι επέμενα να καθίσει πίσω. Τον τακτοποιούσα, του έβαζα την ζώνη και μόλις έκλεινα την πόρτα, την έλυνε και πηδούσε στο μπροστινό κάθισμα γελώντας. Δοκίμασα να του εξηγήσω. Όταν τελείωσα την αγόρευση και τις νουθεσίες επαναλάβαμε το ίδιο τελετουργικό. Πίσω, ζώνη, πόρτα ... εγώ. Λύσιμο, βουτιά και μπροστά πάλι ... εκείνος. Κι όλα αυτά γελώντας. "Καλά, σκέφτηκα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, ας καθίσει μπροστά". Ξαναβάλαμε τη ζώνη και ξεκινήσαμε. Ο Δημήτρης είχε την πρώτη νίκη του και με το αλάνθαστο ένστικτο που διαθέτουν τα παιδιά ήξερε ήδη ότι .. ήμουν του χεριού του.
Μόλις βγήκαμε από την πόλη άρχισε να ξαφνιάζεται.
- Γιατί μένεις τόσο μακριά;