Έτσι Είναι Αν Έτσι Νομίζετε

Παρακολουθώντας το θέατρο του παραλόγου στην ελληνική Βουλή, που στήνεται με την "βολική" δικαιολογία αναζήτησης της αλήθειας και του αποδεδειγμένου κοινωνικού συμφέροντος έπιασα τον εαυτό μου να επιστρέφει σε σκηνές από το "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" του Λουίτζι Πιραντέλο. Η απόλυτη εμμονή ενός περίγυρου με τις "ξένες" προσωπικές υποθέσεις (τις ανέξοδα ανιχνεύσιμες) που εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός αδηφάγου κοινωνικού σχολιασμού (κουβέντα να γίνεται) και κρύβεται πίσω από λογικές του "ό,τι συμβαίνει γύρω μου με αφορά".

Κι ό,τι συμβαίνει μέσα μου;

Ο Πιραντέλο στον πρόλογο του έργου του γράφει: Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.

"Ο καθένας μας, λέει σχολιάζοντας την τέχνη του μεγάλου συμπατριώτη του ο Sylvio D' Amico, δεν είναι αυτό που νομίζει, αλλά είναι "ένας, κανένας ή εκατό χιλιάδες" ανάλογα με το πως τον βλέπει τούτο ή εκείνο το πρόσωπο και πάντα αλλιώτικος απ' ό,τι πλάθει ο ίδιος τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του. Γι' αυτό η καταστροφή είναι τεράστια, όταν ένας ηθικός καθρέφτης του αποκαλύψει ξαφνικά την εικόνα του εαυτού του όπως την βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή αυτό που είναι για τους άλλους".

Μ.Κ.

Το έργο του Πιραντέλο είναι διαχρονικό
αλλά καθώς η καθημερινότητα
επαναλαμβάνει ως φάρσα τις κοινωνικές μας...