Για Ένα Καλύτερο Αύριο

Οι εικόνες της φρίκης είναι πάντα ίδιες. Άνθρωποι απεγνωσμένοι, που μετρούν αλλιώτικα την αξία της ανθρώπινης ζωής. Παίρνουν τα παιδιά τους –την πιο εύθραυστη «συνέχεια» τους- και τα στοιβάζουν σε σαπιοκάραβα, ελπίζοντας να τους βρουν μία νέα πατρίδα, καλύτερη από αυτή που τους γέννησε. Άνθρωποι που πληρώνουν δουλεμπόρους για να τους μεταφέρουν με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής σε άγνωστους προορισμούς που όσο αφιλόξενοι κι αν αποδειχτούν, πιστεύουν πως θα είναι πιο στοργικοί από τον τόπο τους. Άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα στο αμπάρι κάποιας πλωτής κόλασης με το όνειρο της επόμενης καλύτερης μέρας. Κι όλα αυτά στην εποχή της αλματώδους ανάπτυξης, της τεχνολογικής εξέλιξης, στην εποχή του ίντερνετ και των Μ.Κ.Ο. για κάθε λογής .. υστέρηση. Σε μία εποχή που μοιάζει αδιανόητο η αξία της ανθρώπινης ζωής να είναι τόσο ευτελής.

Η Κρήτη απέκτησε τα τελευταία χρόνια το -θλιβερό;- προνόμιο να ζει συχνά από κοντά την απόγνωση των αυτών των ανθρώπων. Η εθνικότητά τους έπαψε να έχει σημασία. Κούρδοι, Σουδανοί, Αιγύπτιοι, Σομαλοί, Σύριοι κ.α. Έτσι κι αλλιώς η γλώσσα είναι πάντα το εμπόδιο στην επικοινωνία. Τα πρόσωπα τους όμως και κυρίως τα μάτια τους «μιλούν» την ίδια πάντα γλώσσα. Παιδιάστικα μουτράκια που γερνούν πρόωρα στις θάλασσες, στραγγισμένα από χαμόγελο, μάτια που βουρκώνουν και εκλιπαρούν για λίγη ελπίδα. Η πρώτη εικόνα που παίρνουν από την Κρήτη είναι συνήθως οι θάλαμοι των νοσοκομείων του νησιού. Εκεί αν σταθούν τυχεροί θα παραμείνουν λίγες μόνο ώρες μέχρι να ενυδατωθεί με ορούς ο καταπονημένος οργανισμός τους. Το ταξίδι στο ... όνειρο δεν προσφέρει δυστυχώς τα ανάλογα κομφόρ. Συνήθως οι δουλέμποροι δεν νοιάζονται για το αν οι επιβάτες θα μεταφερθούν ζωντανοί και υγιείς. Άλλωστε, τα ναύλα (κυνικώς) προκαταβάλλονται.