Καλοκαιρινα Μπανια

Κάποτε οι Κυριακές του καλοκαιριού είχαν χρώμα, γεύση, προσμονή. Το χρώμα των ονείρων της θάλασσας, τη γεύση από τα κεφτεδάκια που περίμεναν στο τάπερ, την προσμονή της μικρής εβδομαδιαίας απόδρασης. Τότε δεν είχαμε πισίνες, γρήγορα αυτοκίνητα, weekend και αποδράσεις σε Σαντορίνη και Μύκονο. Ταλαιπωρία είχαμε μόνο. Και το όνειρο έφτανε το πολύ ως τη Λούτσα. Πρωινό λεωφορείο για το Πεδίον του Άρεως. Εκεί στιβαγμένοι όλοι με τα εισητήρια στο χέρι έτοιμοι να διεκδικήσουμε μία θέση στο .. κυριακάτικο όνειρο: το πολυπόθητο πλάτσα πλούτσα.

Η μάνα από νωρίς στο πόδι να ετοιμάζει τάπερ με κεφτεδάκια. Και μετά εκείνο το άγχος: τα πήραμε όλα; Τα μπρατσάκια του Γιώργου, πετσέτες, δεύτερο μαγιώ να αλλάξουν τα παιδιά; Για αντιηλιακό ούτε λόγος να γίνεται. Ο ήλιος ήταν σύμμαχος τότε. Άντε το πολύ λίγη nivea στη μύτη. Ίσα να εκνευριστείς και να φωνάξεις: "Όχι ρε μάνα, δεν θέλω να κυκλοφορώ έτσι στην παραλία".
Αρκεί να 'χες φτάσει στην παραλία βέβαια. Αν ... και όταν ... Γιατί στο Πεδίο του Άρεως τα λεωφορεία σου φέρονταν σαν ... ψιλομύτες από το Κολωνάκι. Άνοιγαν υποσχετικά την πόρτα, σε κοίταζαν, σου 'καναν face control και μετά δεν σε καταδέχονταν. Και η ώρα περνούσε περιμένοντας το "φιλεύσπλαχνο" λεωφορείο .. ο πόθος. Και η Λούτσα ήταν ήδη ... εδώ. Πάνω σου. Ο ήλιος να καίει κι ο ιδρώτας να τρέχει.
Και κάποτε το ταξίδι ξεκίναγε. Δεκάδες ...