Μπλανς Ντυμπουά

Είναι κάτι τραγούδια που "στοιχειώνουν" εποχές. Και μετά τα παίρνεις και τα κουβαλάς πάντα μέσα σου. Δεν ξέρω πώς και γιατί .. αλλά θαρρώ πως το πρώτο τραγούδι που αγάπησα ήταν αυτό του Μάνου Χατζηδάκη.

Το θυμάμαι να παίζει στο ραδιόφωνο κι όλοι στο σπίτι να σιγοτραγουδούν. Ο παπούς μου όμως το άκουγε και βούρκωνε. Τον παρατηρούσα με την αφέλεια του παιδιού που αγνοεί ποιό κλειδάκι "ανοίγει" τις ευαισθησίες των μεγάλων. Και κάποια φορά έτρεξα κοντά του -φαίνεται- και ρώτησα:
- Παπού, γιατί σ' αρέσει τόσο αυτό το τραγούδι;
- Γιατί είναι χάρτινο το φεγγαράκι, μου απάντησε.
- Όχι, το φεγγαράκι, παπού δεν είναι χάρτινο. Είναι αληθινό. Εκεί ψηλά στον ουρανό είναι, διαφώνησα με την αθωότητα της ηλικίας.
- Κι όμως μωρό μου, όταν μεγαλώσεις θα δεις ότι το φεγγαράκι είναι χάρτινο.