Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά

Έτρεξα απαρηγόρητη στην αγκαλιά της μητέρας μου κι άρχισα τα παράπονα. Το περιστατικό το θυμούνται πια και το περιγράφουν όλοι στην οικογένεια.

- Μαμά, ο παπούς λέει ότι το φεγγαράκι είναι χάρτινο, έλεγα στενοχωρημένη.
- Ο παπούς είναι μεγάλος πια και δεν βλέπει καλά. Ή δεν βλέπει όπως βλέπεις εσύ το φεγγαράκι, με καθησύχασε η μητέρα μου.

Ο παπούς όμως είχε προλάβει να δει την Μπλάνς Ντυμπουά στο Λεωφορείον ο Πόθος του Τενεσσί Γουίλιαμς να του λέει κατάφατσα:

«Ας παίξουμε με ανοιχτά χαρτιά, το προτιμώ. Μπορεί κάπου κάπου να λέω κανένα ψέμα, γιατί κατά πενήντα τοις εκατό η γοητεία μιας γυναίκας στηρίζεται στο ψέμα. Αλλά, όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό, λέω πάντοτε την αλήθεια».

Και ο παπούς μου την πίστεψε. Και μετά η εκρηκτική Μελίνα πήρε το πιο ερωτικό της ύφος και του τραγούδησε το "Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι, θα 'ταν όλα αληθινά".

Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τον θυμάται κάθε φορά που ακούω το τραγούδι. Και μισό αιώνα μετά από την δική του "μύηση" συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε. Κάτι τέτοιες στιγμές ακριβώς, που το σύμπαν -όπως το ξέραμε έστω- καταρρέει. Κάτι βραδιές σαν κι αυτή που το φεγγαράκι .. είναι χάρτινο. Σχεδόν .. πανσέληνος. Όπως κι η επικαιρότητα. Σχεδόν .. αλήθεια.

Μ.Κ.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.