World Trade Center

Η Λίζα κι ο άντρας της εργάζονταν στο World Trade Center. Με το Λιζάκι μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά.
Όχι στον Μανχάταν. Στην Ελλάδα. Παίξαμε τα ίδια παιχνίδια, μοιραστήκαμε τις ίδιες κρυψώνες, 
διαβάσαμε τα ίδια βιβλία. 
Συνομήλικες και αυτοκόλλητες". Μετά η καθεμιά κυνήγησε το δικό της όνειρο.
Της Λίζας είχε υπερατλαντικό προορισμό. Το δικό μου παρέμεινε εγχώριο.
Και οι δυο μας πάντως λοξοδρομήσαμε από την παλιά γειτονιά. 
Συναντιόμασταν εκεί μόνο κάποια καλοκαίρια. Και τους χειμώνες -με την πιεστική ανάγκη των ανθρώπων που ξέκοψαν από τις παιδικές αναμνήσεις- αλληλογραφούσαμε αρημανίως. Την τελευταία διετία η Λίζα είχε αναλάβει ηγετική θέση σε μία φαρμακευτική εταιρία. Μου έγραψε ένα ενθουσιώδες γράμμα για τη θέα από το νέο της γραφείο. Δεν θυμόμουν τον όροφο. Αλλά όταν το διάβασα μου ξέφυγε ένα σφύριγμα. Δυσθεώρητο ύψος.

- Καλά βρε θηρίο, τι βλέπεις από κει; ρωτούσα στο επόμενο γράμμα μου.
- Ουρανό, απάντησε. Και ο ουρανός εδώ είναι ακριβοθώρητος.

Την σκεφτόμουν σε κάτι ώρες άσχετες. Όχι σώνει και καλά όταν είχα νέα της. 
Περισσότερο την σκεφτόμουν όταν με έπιανε η νοσταλγία για τα χρόνια της αθωότητας. 
Μερικές φορές μάλιστα έκανα να σηκώσω το ακουστικό και να την πάρω τηλέφωνο. 
Μετά συνειδητοποιούσα την διαφορά ώρας και το κατέβαζα. Δεν ήμουν ποτέ καλή στους υπολογισμούς αυτούς. Τελικά -πως τα κατάφερα;- πάντοτε έπνιγα τον αυθορμητισμό και στα τόσα χρόνια που έλειπε δεν την πήρα ποτέ τηλέφωνο. Παραπονιόταν συχνά βέβαια αλλά που να εξηγείς ότι και το τηλέφωνο για μερικούς είναι παρορμητισμός. 
Κι αν του αρχίσεις τους λογαριασμούς και τις πολλές σκέψεις, ξεφτίζει και χαλάει. 

Το e-mail κάλυψε τα κενά μας. Επικοινωνούσαμε τακτικότερα πια.
Δυο τρεις μέρες πριν μου 'χε στείλει φωτογραφίες της κόρης της στην πισίνα. Μου 'γραφε συχνά για την ¨μοναξιά της Αμερικής" (πως το λέει ο Νιόνιος;).

-Θέλεις 10 ολόκληρα λεπτά για να κλείσεις την πόρτα σου. 
Δέκα πολύτιμα λεπτά από τη ζωή σου κάθε φορά για να μπεις και να βγεις στο σπίτι σου. 
Κλειδαριές, συναγερμοί και κόντρα κλειδαριές, έγραφε. Και κάθε φορά νοσταλγώ την γειτονιά μας με τις ορθάνοιχτες εξώπορτες, κατέληγε.

Εκείνο το μεσημέρι της 11ης Σεπτεμβρίου στάθηκα παγωμένη μπροστά στην οθόνη μου. 
Παγωμένοι κι οι άλλοι γύρω μου. 
Αλλά εγώ δεν σκεφτόμουν τα νέα κεφάλαια του μέλλοντός μας. 
Ούτε τα άγνωστα θύματα που δεν ήταν δικοί μου νεκροί. 
Τη Λίζα σκεφτόμουν. Με τον πανικό ….